Otto Preminger rozlicza się z ukwieconymi latami 60. Przedmiotem satyry jest tu zarówno ruch kontrkulturowy, jak i establishment. Na pierwszym planie mamy wątek kryminalno-gangsterski, służy on jednak tylko za punkt wyjścia.
W wielu miejscach chaotyczny i przeszarżowany, "Skidoo" naigrywa się z pokolenia flower-power, parodiuje gatunkowe schematy kina sensacyjnego, by zaraz potem zachwalać zbawienne właściwości LSD. Efektem jest rozgardiasz tyleż sympatyczny i radosny, co w zasadzie sprawiający wrażenie bezcelowego. W momencie premiery zarówno krytyka, jak i widownia potraktowały dokonanie Premingera ozięble, czego owocem były finansowa klapa i skazanie na szybkie zapomnienie. Dopiero po latach pojawiły się bardziej przychylne komentarze, a psychodeliczne walory "Skidoo" jako specyficznego dokumentu epoki zyskały aprobatę. Co wcale jednak nie oznacza, że w dzisiejszych czasach omawiana pozycja jest mniej problematyczna w odbiorze: wciąż najlepiej przekonać się na własnej skórze "z czym to się je". Za dodatkową zachętę niechaj posłuży obsada aktorska, pośród której znajdziemy szereg gwiazd zarówno dużego, jak i małego ekranu. Dość powiedzieć, że w czarny charakter wciela się tutaj sam Groucho Marx. Był to jego ostatni występ przed kamerą.