I dlaczego przeżył upadek z 50m do wody na główkę bez większego szwanku (impet powinien mu połamać kości, z karkiem włącznie), dlaczego Patrice nie odwrócił się po wejściu do windy, jak robi każdy człowiek, skąd wytrzasnął Astona Martina DB9 w wersji szpiegowskiej z "Goldeneye" (zastrzeżony tajny sprzęt wywiadu!) etc. etc.

Na to wszystko jest jedna odpowiedź.

TO JEST BOND. Po prostu. W/w nieścisłości miałyby znaczenie w Toższamości Bourne'a czy innego Ronina, tutaj odnotowuje się je mimochodem i wyrzuca z pamięci, bo co innego jest ważne.

Roger Moore skakał po grzbietach krokodyli i przebrał się za klauna, George Lazenby paradował w szkockiej spódniczce, Sean Connery nurkował w trumnie na dno morza etc. etc. Mimo to, stare Bondy są kultowe.

A czy uznasz stare Bondy za filmy ambitne? Niezbyt. I to był ich urok, naciągane fabuły, Bond wychodzący z każdej opresji przy pomocy gadżetów i głupoty przeciwników - ok, ale taka była konwencja, tamte filmy nie miały ambicji być czymś więcej, a Skyfall aspiruje do bycia filmem poważniejszym, z upadkiem głównego bohatera i powrotem do dawnej formy, motyw kruchości życia agentów i tego jak przedmiotowo są traktowani i pozostawiani sami sobie, gdy misja tego wymaga. Z jednej strony próba nadania filmowi jakiejś powagi i głębi, zrobienia z Bonda postaci wielowymiarowej, lekka psychoanaliza, nawiązanie do jego przeszłości, a z drugiej strony masa niedorzecznych scen wręcz rażących brakiem logiki i realizmu. Dlatego efekt jest nieciekawy. Albo zostajesz przy dawnej konwencji albo zmieniasz ją całkowicie, a nie zostawiasz to, co odbierze jej powagę w sytuacji, gdy chcesz film uczynić poważniejszym.

Albo robisz tak jak zrobili z Batmanem - dajesz poważniejszy nastrój i wprowadzasz nieco głębi do bohatera, ale sceny akcji robisz równie (no, prawie) odjechane jak dawniej ;)

Odjechane jak najbardziej, ale dla mnie nieścisłości w scenariuszu psują poważniejszy nastrój. Mnie to nie przekonuje, chociaż film ma dobre momenty ;)

Myślę, że to zależy od tego, co człowiek kupuje - mi np. za bardzo nie przeszkadzają takie rzeczy jak pojedynki na dachu pociągu, skakanie po krokodylach itp., bo wiadomo, że takie sceny są głównie po to, aby było widowiskowo. Z drugiej strony nie lubię, jak twórcy filmu traktują widza jak kretyna, któremu można wcisnąć nawet największy kit a i tak się nie skapnie (na wszystkich bogów, chyba każdy, kto przeczytał chociaż jeden kryminał wie, jak działa cyjanek) albo gdy bohaterowie zachowują się jak idioci, a film próbuje nam wmówić, że wcale nie. Ja tam pod koniec filmu zastanawiałem się, czemu w ogóle trzymają tego Bonda w MI6 - niesubordynowany jak cholera, niesprawny, tępy jak dzida, przez jego jakże genialny plan zginęła M, a Silvę zaciukał tylko fuksem, bo ten w złym momencie się odwrócił... normalnie ideał agenta...

No właśnie, widowiskowość jak najbardziej, tu można przymknąć oczy na realizm i logikę, ale błędy scenariusza bolą, już zwłaszcza końcówka, o której wspomniałeś, gdy film w dużej mierze opiera się na wytykaniu błędów M, Moneypenny zostaje zawieszona za nie jej błąd, a Bond idzie na bezsensowną samowolkę, która kończy się śmiercią najważniejszej osoby w MI6 i w nagrodę zostaje przywrócony do służby. Cool

xD

Ja podejrzewam, że jaki widz taki i film. Kiedyś widz był nieco bardziej rozgarnięty i nie rezydował w takie większości na północy kontynentu amerykańskiego, to i filmy były prostsze ale bardziej dopracowane merytorycznie a teraz . . .
Adresatem takich filmów, jak i większości innych produkcji nie tylko USA jest widz amerykański, a ten jak wiadomo potrafi tylko zamówić pizze, hambuksy z makkwacza albo wsadzić kartridż do PSa i odpalić gierkę!