Jestem świeżo po seansie i szczerze powiedziawszy sam nie wiem, czego mi w tym filmie zabrakło. Tematyka filmu dobra, aktorstwo na wysokim poziomie, montaż, czy też zdjęcia, ale...
Oglądając głównego bohatera rzeczywiście odczuwałem pewną irytację. Można mówić, że świadczy to o tym, iż nie rozumie człowiek takiej choroby (aczkolwiek jak sam mówił nie do końca pewnie zdiagnozowanej), jakim jest zespół Aspengera, ja jednak nie podpinałbym tego właśnie do tej furtki. Sama utrata rodzica zapewne jest przeżyciem traumatycznym i ciężko bez uprzedniego doświadczenia takiej tragedii wypowiadać się na ten temat. Nie mniej jednak irytowało mnie to, że po blisko roku od tragedii sam wątek dopiero zostaje rozwinięty. Zachowanie głównego bohatera, jak już ktoś inny wspomniał też było w pewien sposób niespójne (przejawy uczuć), które wraz ze swoistym 'wymądrzaniem' się tworzyły bądź co bądź irytujący w pewien sposób obraz.
Obniżyłem ocenę jeszcze z jednego powodu. Był to dramat, podczas którego odczuwałem jedynie smutek oglądając ataki głównego bohatera, zabrakło mi w nim czegoś, co mogłoby poruszyć moje serce i wkraść trochę wzruszenia, co zdarzyło się już wielu dramatom, które w swoim życiu oglądnałem.