Koleś ostro pojechał po bandzie stawiając się w sytuacji, na którą przeciętny spasiuch z USA pracuje długimi latami, to prawda. Ale nie można go za to krytykować. Tempo tworzenia filmu nie może być za długie, a i on sam - jako myślący człowiek - nie chciałby przecież doprowadzić się do stanu, w jakim jest większość klienteli McD. Poza tym ta drastyczna zmiana pokazuje, jak szybko można się wyniszczyć i jak łatwo jest wprowadzić organizm w ślepą uliczkę, z której wychodzenie zajmie wielokrotnie więcej czasu.

Było kilka zabawnych elementów, jak chociażby porównanie burgera z Chinatown do tego z reklamy i uznanie, że tylko stamtąd są faktycznie podobne - elementów nie wdrażanych na siłę, a będących jedynie kolejnym elementem specyficznych "badań", jakie prowadził Spurlock. Gościu wspomagał się przy tym opiniami naukowców i statystykami, starając się nie brać niczego z nieba i zachować autentyczność odbioru.

Gadanie, że to komercha, jest puste - trudno, żeby film o największej na świecie korporacji śmieciowo-żywieniowej nie miał nic wspólnego z komercją.

Warto obejrzeć, żeby choć przez chwilę się zastanowić, co w siebie pakujemy. Od obejrzenia tego filmu kilka lat temu bardziej się zastanawiam, jak często faktycznie jem fast-food (bo jem i nawet lubię, a co) oraz jak powinnam nad sobą pracować, by nie stać się kolejnym elementem statystyk na temat grubasów made in McDonald's.