Nie jestem zwolenniczką horrorów. Wolę mniej krwawe, ale równie trzymające w napięciu thrillery. Na "Szósty zmysł" poszłam z ciekawości (jest to jeden z niewielu horrorów ostatnich lat, który otrzymał dobre recenzje). Bardzo się zawiodłam. Zawiodłam się na nim jako na horrorze. Dla mnie horror musi być krwawy, przerażająco makabryczny. Ten film nie jest straszny. Nie straszy widza swoją widowiskowością, zbrodnią, krwią, okropnymi widokami. Jest to film, który daje nam powód do strachu, a potem ta przyczyna napędza go aż do końca i trzyma widzów w niesamowitym napięciu emocjonalnym. Zaś na końcu napięcie ustępuje zaskoczeniu w niewiarygodnym wprost finale. W trakcie filmu najpierw cała się spociłam, a na końcu, wskutek zdziwienia podskoczyłam w fotelu i opadła mi szczęka. Jednak mimo horrorowego wątku "Szóstego zmysłu" jest to nadal nie horror, lecz film psychologiczny. Jest tak dzięki wątkowi psychiatra-pacjent oraz świetnemu aktorstwu małego Osmenta i przechodzącego moje oczekiwania Willisa. Jest to także tragedia człowieka zawieszonego między dwoma światami. Dlatego po wyjściu z kina nie tylko chwiałam się na nogach, ale także miałam parę tematów do myślenia. Shyamalan - trzymaj tak dalej!