Legenda Hollywood, Lana Turner jako starzejąca się aktorka, która porzuca występy sceniczne na rzecz związku z milionerem. Ich szczęście nie trwa długo, bogacz ginie w wypadku, a gwiazda staje się obiektem knowań swej pasierbicy i jej wyrachowanego kochanka, marzącego o pokaźnym posagu... Dreszczowiec, nazwijmy to, psychodeliczny, w którym wielce istotną rolę odgrywa hostia generacji hipisów, LSD. Dziełko raczej kiczowate, ale przez to też jakże przyjemne. Poza Turner i paroma chlubnymi wyjątkami, gra aktorska stoi tu na naprawdę niskim poziomie. Szczytem upiorności jest wcielająca się w zbuntowaną córeczkę bogatego tatusia Karin Mossberg, która nie dość, że wygłasza swe kwestie w sposób wysoce nienaturalny, to na dodatek mówi z tak szpetnym akcentem, że aż puchną uszy - nie za bardzo rozumiem, co stało na przeszkodzie, aby zatrudnić do tej roli Amerykankę, i to taką, która wzięła przynajmniej kilka lekcji aktorstwa. Sama intryga nie jest specjalnie odkrywcza i na dodatek roi się w niej od dziur logicznych będących odpowiednikami tych w mózgu scenarzysty. Wszystko to jednak przestaje mieć jakieś wielkie znaczenie, gdy skupimy się na stronie wizualnej, która niedwuznacznie odwołuje się do "nakwasowanych" stanów umysłu. Film Davisona wart jest bowiem uwagi głównie jako przedstawiciel popularnego w drugiej połowie lat 60-ych "acid cinema": zamiast odrzucać jakością wykonania, w pierwszej kolejności bawi i relaksuje. Dla amatorów wszystkiego, co "trippy".