Co wyszło z ambitnego przedsięwzięcia Eastwooda? Otóż efekt jest dobry, choć nie zachwycający. To film, w którym Eastwood nie skupia się na batalistyce. Rezysera najbardziej interesuje historia słynnej flagi zawieszonej po ciężkich walkach na wyspie. Eastwoodowi udało się coś naprawdę ważnego. Pokazuje czym tak naprawdę jest wojna dla polityków. Okazją do zarobienia pieniędzy, dla zwykłych ludzkich mas wielkim widowiskiem, w którym dają się sterować. A gdzie dramat prawdziwego żołnierza? Gubi się gdzieś miedzy frazesami. Eastwood do bólu odziera tytułowy sztandar z widowiskowych gwiazdek. Jego bohaterowie kończą tragicznie, zapomniani przez wszystkich. Eastwood z goryczą pokazuje rzeczywistość i ludzką naturę, fakt, że Amerykanie nie pamiętają o ludziach, którzy coś dokonali dla ich kraju. Ci, którzy oddali krew i życie za własną ojczyznę ostatecznie trafili na śmietnik historii. W niebanalny oryginalny sposób reżyser przedstawił problem patriotyzmu i pamięci w amerykańskim społeczeństwie. Ale dla nas film też stanowi ważną refleksję. Bo czy to co mówi Eastwood nie stosuje się również do nas?

Szkoda jednak, że film się trochę rozmywa od strony narracyjnej. Eastwood tym razem nie poradził sobie z wyważeniem opowieści. Obraz jest długi, zbyt długi, momentami wkrada się nuda do jego filmu. Również aktorstwo mogłoby być lepsze. Do filmu wkradło się niestety trochę chaosu. Ale i tak warto obejrzeć ten obraz, pomimo znacznych uchybień.