Kolejny film Larsa Von Triera i znowu zachwyty jury na festiwalach. Tym razem reżyser zaryzykował i obsadził w roli głównej Islandzką bezkompromisową piosenkarkę - Bjork. Tradycyjnie żadnych sztuczek z kamerami, świetnych zdjęć, za to znowu surowe i rażące ujęcia i prawie zero muzyki. No przesadziłem, chodzi o muzykę podczas filmu, a nie o wstawki, bowiem jest to w pewnym sensie musical.

Bohaterką filmu jest Czechosłowacka imigrantka, która wraz z dzieckiem mieszka w Stanach w skromnej przyczepie kempingowej u nieco bogatszych Amerykanów. Jak zwykle o tegoż reżysera nie zabraknie głębokich dołów psychicznych, łez i okrucieństwa losu i ludzi (a jakże). Bohaterka filmu ze względu na swoją chorobę traci bezpowrotnie wzrok, zanim oślepnie musi uzbierać na operację dla syna, który także ma wrodzoną wadę wzroku, jednak o tym jeszcze nie wie. Jeśli nie przeprowadzi się operacji jego oczu, bezpowrotnie dzieciak tren oślepnie. Trudy pracy w fabryce i problemy ze zdrowiem syna, bohaterka koloryzuje sobie swoją pasją do musicali. Pomimo ciężkiej pracy znajduje czas na kółko teatralne, gdzie realizuje marzenia. W filmie pada kilka świetnych dialogów o musicalach, dodatkowo Bjork urzeka (nie każdego) swoim specyficznym głosem. Nie wiem jak to możliwe, że osoba bez doświadczenia aktorskiego tak dobrze radzi sobie za kamerą. Faktycznie najlepsi artyści muszą mieć w sobie coś z wariatów.

Opowieść o wyborach, niestety wyborach pomiędzy złem i większym złem, albo kto woli tragedią i katastrofą. Radzę przed filmem przygotować chusteczki do nosa albo uodpornić się na dołujący klimat, połykając przed seansem dużo tabletek radości.