Dla mnie "hymn na cześć dzikiego zachodu" - doskonała narracja, nowa legenda, świat który już nie wróci, tutaj otwiera się przed nami jakby ostatni raz. Wydaje ostatnie tchnienie, jest "pars prototo" (częścią za całość), zminiaturyzowanym światem(niezwykłych w swym systemie wartości) indiańskich kultur - niszczonych przez białych osadników. Opowiada o różnej drodze życia, my ludzie z Europy wprowadzaliśmy siłą nasz ład, ład cywilizacyjny, inny od indiańskich rytmów, tamtamów. Ostatnie bizony, symbol wolnych indian odchodzi do świata "bajek" i podręczników "historii". Ostatnia wiosna, lato, zima... Czas już na nas... jak można nie wierzyć w krainę wiecznych łowów pełną harmonii, walki ale i rytuału, radości i miłości, tańczmy wokół ogniska - jak ja chciałby zobaczyć choć raz taką amerykę.
Powrót do natury - czy dziś jest to jeszcze możliwe???