Mały Willy, by ukrócić cierpienia swoje i siostry, sięga po nóż i morduje kochanka swojej matki w jej własnym łóżku. Mężczyzna znęcał się bowiem nad rodzeństwem. Teraz widok jego martwego ciała jest błogosławieństwem dla dzieci, jednak po latach stanie się ich przekleństwem...

Ten bardzo klimatyczny i dość zaskakujący prolog to, według niektórych, najlepsza część "Boogey mana". Jednak później także nie można narzekać na nudę - dorośli już Willy i Lacey próbują walczyć ze swoją przeszłością, ale jej duch, skryty w rozbitym zwierciadle, to nie lada przeciwnik. Używa wspaniałych metod straszenia rodzeństwa - opętani sąsiedzi i dalsza rodzina, a także sam dom, w ktorym muszą mieszkać - nie dają im spokojnie zasnąć. Narzędzia zbrodni także zaskakują oryginalnością - wymieńmy choćby grabie, zabójcze światła, wielkie noże i fryzjerskie nożyce oraz fruwające odłamki lustra (ukłon w stronę baśni o Królowej Śniegu). Krew leje się strumieniami, a wszystko wspaniale oświetlone i okraszone porywającą ścieżką dźwiękową. Na dodatek rzeczywistego zabójcy "zza lustra" niemal nie widzimy! Oczywiście, trzeba na to spojrzeć z lekkim przymrużeniem oka - wszechobecny kicz oraz aktorstwo charakterystyczne dla B-movies z lat 80tych sprawiają że "Boogey Man" to specyficzna rozrywka, raczej dla fanów gatunku. Ja się dobrze bawiłem. Daję 7/10. Z serduszkiem.