Dziecko jako ozdoba rodziny, zbierające medale i dyplomy jak kwiaty na łące, grzeczne i ułożone, wychowywane w szacunku do rodziców żywicieli, to dziecko wychowywane tygrysio. Metoda ta (z tego co wiem) charakterystyczna jest dla krajów szeroko pojętej Azji i ma zapewnić dziecku świetlaną przyszłość. W rzeczywistości jednak częściej jest drogą do wyniszczenia psychicznego, obsesyjnych lęków o niezaspokojenie potrzeb rodziców, depresji i szeregu innych zaburzeń. W filmie widzimy, że rodzina Lee zmaga się z trudnymi relacjami rodzic-dziecko przynajmniej o pokolenie wstecz, a możliwe, że sięga to dalej. Mama Mei jako dorosła wciąż drży na myśl o swojej mamie, boi się, że ta oskarży ją o złe wychowanie córki, pomimo upływu lat wciąż jest dzieckiem które nigdy nie zdobyło tak potrzebnej niezależności i odpowiedzialności za siebie. Nie mając innych wzorców do naśladowania, kultywuję ten wzór wychowania dalej. Scena w której Mei odnajduję swoją mamę w bambusowym lesie jest przepiękna, autentycznie chcę mi się płakać, gdy o niej myślę. Ta kobieta przez tyle lat dusiła w sobie swoje wewnętrze dziecko, głęboko skrzywdzone i zagubione i możliwe, że jej mama (babcia Mei) również i tak dalej i tak dalej. Aż w końcu Mei przerywa to koło chorych ambicji, presji i braku miłości, bierze swoją mamę za rękę i wszystko kończy się dobrze. Chciałoby się, aby tak właśnie było w prawdziwych życiu. Bardzo podoba mi się ta baja.