Na początek twórcy nas uraczyli przezabawnym, metafizycznym wstępem, w którym narrator stwierdza, że Polacy wyłączyli solidarnie światło i jednocześnie wyzwolili energię emocjonalną na niespotykaną skalę. Skrótowo rzecz ujmując, bo jest tam jeszcze jakiś bełkot o potwierdzeniach naukowych, ale to już bardziej żałosne, niż zabawne. Od razu pomyślałem, że jeśli chodzi o energię w dziedzinie skvrwysyństwa, to może być faktem, jednak jest tu istotna nieścisłość - Polacy nie dokonali tego wyłączając światło w 2005r., tylko pracują nad tym sukcesywnie, a wyniki w tej dziedzinie na skalę niespotykaną w dziejach świata, osiągają już co najmniej od paru dziesiątków lat. Poza tym humorystycznym akcentem nie wiem, jaką rolę miał do spełnienia ten wstęp – może Ślesicki chciał rozbudzić zainteresowanie niezbyt rozgarniętej części widzów, żeby przykuć ich uwagę przez resztę seansu w oczekiwaniu na jakiś magiczno – mistyczny finał. Jeśli tak, to musieli się srodze rozczarować, bo poza tekstami z wydarzeniami wokół śmierci papieża, niejako w tle (notabene też nie wiadomo po co), nic takiego w scenariusz na całe szczęście nie wmontowano.
Dwa - zazębiające się niejako - wątki romansów w relacjach dziadek – wnuczka, są nie tyle śmieszne, co niesmaczne, ale tu akurat Ślesickiego rozumiem. Podstarzali twórcy z rozległymi kontaktami i sporymi możliwościami zawodowymi (przynajmniej teoretycznie) bardzo lubią myśleć, że takie uczucie spontaniczne i bezinteresowne jest możliwe. W każdym razie ani Stroiński w roli reżysera – alkoholika, ani Linda, jako pacjent w śpiączce nie wypadają przekonująco; sztampowe role rutyniarzy – nawet Benny Hill wykrzesałby z nich więcej dramaturgii. Kobiece role, to w tym przypadku dekoracja, więc nie warto o nich pisać.
Wątek właściciela psa niezbyt klei się z całością, choć Ruciński zagrał całkiem przyzwoicie. Jest to chyba pomysł z dużym potencjałem, który jednak Ślesicki zrealizował w sposób niezbyt udany.
Wszystko kiepskie? Otóż nie. Bardzo ciekawy jest wątek ojca i syna, z nieprzekombinowaną symboliką i dobrą kreacją Królikowskiego. Pomijam tu dość siermiężnie sklecone teksty komornika, których autor zapewne nie kojarzy, iż komornik realizuje wyroki sądów, a nie zlecenia wierzycieli. No, ale twórcy filmowi mają prawo tego nie wiedzieć i nie starać się dociec, słusznie zakładając, że znaczna część widzów również nie ma o tym pojęcia.
Gdyby Ślesicki zechciał trochę popracować nad tym wątkiem i uczynić go główną osią filmu, zmarginalizować pozostałe elementy i pominąć idiotyzmy o mocy przybywającej przy zgaszonym świetle, to powstałby znakomity obraz, może nawet wybitny. Gdyby..
Otrzymaliśmy za to w miarę solidnie zrealizowany średniak dla mas, który i tak wyróżnia się pozytywnie na tle tego ścieku, jakim raczą nas rodzimi twórcy od kilkunastu lat.