Ryszard Siwiec 8 Września 1968 dokonał aktu samospalenia w trakcie uroczystości dożynkowych na Stadionie Dziesięciolecia. Była to forma protestu przeciwko wkroczeniu wojsk Układu Warszawskiego do Czechosłowacji. Protestu, który został zatuszowany, skazany na zapomnienie przez bezpiekę. O czynie Siwca opowiedział dopiero po latach w swym dokumencie Maciej Drygas. Zrobił to z wyczuciem i znajomością materii filmowej, dzięki czemu "Usłyszcie mój krzyk" naprawdę robi wrażenie. Choć to zaledwie czterdzieści minut, emocje i wrażenia zostają jeszcze długo po seansie. Na temat wydarzenia wypowiadają się członkowie rodziny Siwca, znajomi, także świadkowie, obecni tamtego dnia w trakcie imprezy na prawym brzegu Wisły. Ich relacje pozwalają wyrobić sobie choćby wątłe wyobrażenie na temat tego popołudnia pod koniec lata, choć i tak pewne rzeczy ciężko przetrawić: jak mówi jedna z rozmówczyń, płonący "krzyczał, ale nie było słychać co, bo grała muzyka". Są tu momenty, które autentycznie chwytają za gardło, jest także pojawiająca się sugestia, że była to "daremna ofiara". Rzeczywiście, śmierć Siwca nie poruszyła sumień milionów, bo one po prostu się o niej nie dowiedziały. Kiedy jednak słucha się wypowiedzi samego bohatera tej historii, trudno nie nabrać przekonania, że ów desperacki krok miał mimo wszystko sens. Istnieją rzeczy, które bolą, gdy wejdą pod skórę i w przypadku których to rzeczy wiemy instynktownie, że przyzwolenia na nie nie może być. Obowiązkowo.