Film skupia się na przebiegu relacji wzajemnych Brytyjsko-Amerykańskich od czasu dojścia Tony'ego Blaira do funkcji Premiera Zjednoczonego Królestwa. Tyt. wstępu oglądamy jak Tony w 1992 r. bierze udział w szkoleniu Partii Demokratycznej w USA, gdzie dowiaduje się, jak marketingowo się sprzedać i co mówić wyborcom (to, co chcą usłyszeć), aby wygrać wybory. Później, jak zanim jeszcze nim zostaje, jest przyjmowany przez prezydenta Francji, Chiraca a następnie przez Billa Clintona - co zważywszy na to, że nie był jeszcze głową rządu UK, jest olbrzymim wyróżnieniem.

Owo wyróżnienie ma swoje podłoże. W filmie dowiadujemy się, jak głęboka więź łączy Tonego i Billa. Jej podstawą i fundamentem jest "Nowa Lewica" światowa i chęć kreacji świata wedle jej założeń, jakie uosabiają w swym mniemaniu, Clinton, Blair, a także Schroeder w RFN i bodajże Paulson w Szwecji, albo Danii (już nie pomnę - Blair wymieniał ich jednym tchem w rozmowie z Clintonem). Słyszymy, jak chcą przebudować świat - rzekomo na lepsze. Przyjaźń ową cementują wzajemne przysługi - jak Billa w sprawie Irlandii N dla Tonego i vice versa, kiedy ten ma problemy z Moniką Lewinsky. I tu zaczyna się ten film totalnie psuć...

Pod względem formalnym, gry aktorskiej etc. film jest bez zarzutu - jak większość produkcji BBC. Warsztat pierwsza klasa. Wierność faktom... cóż - tu już "zbłądzono". A mianowicie od momentu wybuchu "afery rozporkowej" film w zasadzie przestaje skupiać się na Blairze i jego polityce a obiektem zainteresowania reżysera i scenarzystów (i tym samym widza) stają się Clintonowie. Postanowiono jednak przedstawić w filmie jedną i dość jednowymiarową wersję zdarzeń. Ani słowem nie zająknięto się nad związkiem Hilary z Naczelnym Lekarzem USA - jej wieloletni kochankiem. W filmie Hilary jest niemalże świętą, brukaną przez jej męża wielokrotnymi zdradami. Podczas gdy mniej przychylni pani Rhodam Clinton cenzorzy wiedzą i mówią (a nawet pisali o tym), że ma dość podły charakterek.

W filmie nie ma o tym słowa, jaką "firmą" i "układem" była fikcja małżeństwa Clintonów. Jedynie półgębkiem i to w pozytywnym świetle, wspomina się o "Billary" - że niby tak nazywano ich małżeństwo za czasów, kiedy Bill był gubernatorem stanu Arkaso. "Billary" jako pozytywne określenie sprzedaje nam aktorka grająca żonę Blaira, relacjonując swe pierwsze spotkanie z Hillary - jak pozytywne wrażenie na niej wywarła. Ze niby Bill się jej we wszystkim radzi. Że tak na serio to rządzą oni USA wspólnie. Otóż nie. Billary - tego określenia używali złośliwe przeciwnicy Clintonów. Sama Hillary wspomina o nich w swym wywiadzie TV skarżąc się, że już o wszystko byli z mężem oskarżani, włącznie z morderstwem (soc!).

No ale hagiografowie Św. Hillary (obecnie Sekretarz Stanu USA) z BBC, postanowili nie szargać jej świętego imienia - a szkoda. Bo przez to film traci bardzo wiele na swoim uroku stając się wyjątkowo niestrawny dla kogoś, kto zna ciut więcej faktów, niźli przeciętny "Brytol", co nie wie nawet, gdzie leży Arkanso i co to takiego, że o przeciętnych mieszkańcach innych państw, karmionych mainstreamem nie wspomnę (tu wyjaśnienie: w USA media jak najbardziej głównego nurtu i bardzo poczytne pisały o Clintonach źle. Tyle tylko, że w Europie z zasady nie cytuje się konserwatystów - których, jak sami Blairi i Clinton w filmie przyznają, chcą zniszczyć).

Wniosek z tego taki: film mógł być ciekawy. Ale niestety, autorzy filmu go zepsuli. Mogli nie skupiać się tyle na kwestii "afery rozporkowej" a w zamian przedstawić w sposób pełniejszy postać Blaira - i tego, jak on sprawował władzę - zarazem w kwestiach polityki wewnętrznej, jak i zagranicznej - nie pomijając przy tym okresu prezydentury Busha, interwencji w Iraku i Afganistanie, oskarżeń pod adresem Blaira w jego własnej partii, utracie władzy etc. Tego wszystkiego w tym filmie zabrakło. Zamiast tego widz ma Święta Hilarię Clintonównę z domu Rhodam. Marna to przyjemność dla politologa widzieć ten film...

Jedyny zabawny akcent, to gdy Blair wychodzi z Downing Street i wsiada do samochodu udając się na jakiś szczyt europejski i rzuca anegdotą: "że można wziąć dowolny, przyjemny wyraz w j. angielskim, jak pieniądze, sex czy jedzenie i zmienić go w nieprzyjemny poprzez dodanie przed nim wyrazu euro" - to zabawne ;))) I tu też wielka szkoda, że film nie skupił się na tym, jaki stosunek do Europy i Unii miał Tony. Zamiast tego pokazano jedynie, (poza ową anegdotą), że jego obietnica "jestem, byłem i będę europejczykiem" wygłoszona po francusku u Chiraca w 1997r, zanim jeszcze wygrał wybory i został Premierem UK, była lipą - a co odkrywamy, kiedy Tony rozłącza się w trakcie rozmowy z Chiraciem, kiedy ten składa mu gratulację po wygranych wyborach, aby odebrać tel. od Billa.

Ogółem, między 6 a 7. Tylko nie wiem, czy warto aż tyle dać tylko za to, że to BBC zrobiła? Gdyby to ktokolwiek inny, bez ich kunsztu i warsztatu robił, to za sam scenariusz 2 na szynach.

4god10