Muszę przyznać, że odebrałem ten film znacznie inaczej, [spoilery] bardzo nie spodobał mi się właśnie Howard, taki sztywny i powierzchowny. Mildred jest za to osobą bardzo uczuciową i taki związek musiał się skończyć źle. Do komentarza Qmida mogę napisać że scena z wycieraniem ust trochę teatralna, za to obraz Mildred w tej klitce przetrwał doskonale. Wogóle film jak na lata trzydzieste zaskakuje obyczajową śmiałością i razi to trochę to zakończenie. Nie chodzi nawet o to jest to pewnego rodzaju happy end, ale ta łopatologia i pozesrstwo w zachowaniu Howarda.

To prawda, zakończenie zepsuło mi dość dobre wrażenie o filmie. Davis klasyka, ale do Howarda nigdy nie byłam przekonana. Cudowne zgubienie klapek z oczu Philipa, bo wreszcie uwolnił się od Mildred, tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że bez Davis film zarobiłby u mnie znacznie niższą ocenę.

Komentarz trochę "po czasie", ale muszę dorzucić swoje trzy grosze :) (możliwe spoilery)
Szarlotka bowiem ma rację, Mildred jest płytką, chciwą, pozbawioną uczuć i godności dziewczyną. Tak została przedstawiona w książce "W niewoli uczuć" i podejrzewam, że taką miła być również w filmie, który btw jest bardzo skrócony względem słowa pisanego, na którego podstawie powstał. Dwutomowe dzieło Somerseta pokazuje Mildred w bardzo negatywnym świetle, jest ona pospolita, ograniczona, lubiąca tanie rozrywki, a Philipa poniża, rani, wielokrotnie łamie serce odchodząc, po czym wzbudza w nim wyrzuty sumienia i raz po raz doprowadza do ruiny (dla przykładu po tym kiedy niszczy jego mieszkanie, Philip staje się żebrakiem i nędzarzem, błąkając się po ulicach, śpiąc pod gołym niebem i przymierając głodem, co w filmie pokazano bardzo łagodnie). Oczywiście szanuję każdą prywatną interpretację, piszę aby naświetlić postać Mildred w oryginale :)
Bette Davis genialna.