kiedy telewizja publiczna miała jeszcze jakąś misję, a przede wszystkim miała jaja. Gdzieś w pierwszej połowie lat90 westerny były bardzo pospolite. Z niecierpliwością czekałem na kolejny seans z dzikiego zachodu.Do dziś nie zapomniałem stopklatki gdy Butch i Sandance wybiegają z ostrzeliwanej chałupy. Nie zapomniałem również Coopera na środku pustego miasta.
Właśnie po seansie, nasunęło mnie się kilka myśli. Film się zestarzał, nie robi już takiego wrażenia jak kiedyś, też jestem 20lat starszy i inaczej podchodzę fikcji. Choć może po prostu miał być stonowany, ale nie o tym chciałem.
Naszło mnie, że szkodą dla kina jest fakt iż Kurosowa nie wziął tego na warsztat. Przeniesienie historii w czas feudalnej japonii, z kastami i podziałami, całą ichnią hierarchią jako fasadą za którą kryją się tacy sami ludzie, również tchórze i niewdzięcznicy. Do tego Żelazna Ręka Mistrza. Kurosawa miał ten wspaniały dar, że nie korzystając z patosu i bez puszenia, tak wielbionego dzisiaj przez szare masy konsumentów, potrafił wywołać u widza ogrom emocji. I chyba, tego właśnie spodziewałem się po dzisiejszym seansie High Noon. Bym zamiast zwykłego "a czego on się spodziewał, że bydło mu pomoże?" był zdolny do jakiegoś większego emocjonalnego zaangażowania się w to widowisko.