Zaczyna się klimatycznie:czarne chmury zbierają się nad małym miasteczkiem w rytm klimatycznego utworu Tiomkina. Następnie mamy trochę drewnianych scen i trochę niepasującej muzyki. Lecz od momentu powrotu szeryfa do miasta akcja się zagęszcza wciągając widza z minuty na minutę osiągając udany punkt kulminacyjny w finale.
Pomysł na jedność miejsca, akcji i czasu wyszedł znakomicie potęgując napięcie.

Świetny traktat o zasadach, a przede wszystkim studium psychologiczne i socjologiczne społeczności w obliczu zagrożenia. Strach jest potęgowany paraliżując mieszkańców uniemożliwiając im podjęcie skutecznych ruchów by zażegnać niebezpieczeństwo.
Społeczność mistrzowsko sportretowana za pomocą ukazania rozterek poszczególnych obywateli:zastępcy szeryfa, pastora, żony szeryfa, byłego szeryfa i wielu, wielu innych. I co najważniejsze argumenty jakie podają są jak najbardziej przekonujące , racjonalne. Przez co cała sytuacja jest jak najbardziej realna i nasuwa pesymistyczne myśli na temat społeczeństwa obywatelskiego.
Mamy jeszcze świetnego Coopera i jego postać pełną zmęczenia i świadomości beznadziejnego położenia. Jego wędrówka po mieście w poszukiwaniu pomocy staje się coraz bardziej rozpaczliwa.Nierozumiany, pozostaje jednak wierny swoim zasadom gotowy do największego poświęcenia.
Film jest naprawdę wielki, portret społeczeństwa bardzo przypominał mi "12 gniewnych ludzi", tyle że miał parę zgrzytów więc daje 7/10.