Witam,

Chciałbym w tym nietypowym temacie przedstawić pewien problem, który nie daje mi spokoju. Jestem 21letnim facetem wchodzącym w życie, stoje na rozdrożu i mam cholerny dylemat którą ścieżkę wybrać.

Owy film tylko mi to uczucie spotęgował. Żeby dokładnie wyjaśnić o co mi chodzi, będe musiał tutaj sprawe bardziej szczegółowo przedstawić.

Przez ostatnie lata bardzo zainteresowałem się tematyką związaną z rozwojem osobistym, inteligencją finansową, niezależnością finansową i bezpieczeństwem finansowym. Mówiąc ogólnie inwestowaniem w siebie. Starałem się rozpoznać grunt po którym stąpam - i po którym przyjdzie mi stąpać dalej - jak najdokładniej się da.

Po tym paroletnim rozpoznaniu, które miało dać mi jakiś punkt odniesienia, jestem w jeszcze większym bajorze..

Nasz system na świecie jest tutaj bardzo brutalny. Większy pieniądz często wiąże się z większym niebezpieczeństwem utraty siebie i własnych wartości. "Doradcy" i sprzedawcy wszelkiej maści usług i produktów tak rzadko patrzą na dobro klienta, a tak często tylko na siebie.
- "Co z tego że namówiłem gościa do zainwestowania 200k zł w jakiś plan inwestycyjny bez pokrycia? Przecież mam z tego 2000zł prowizji, robie to dla rodziny, dla naszego dobra. To przecież moja praca, co ja moge.."
Mam mnóstwo znajomych, którzy w tym siedzą. Nie są to słowa bez pokrycia. Oczywiście nie mówie, że każdy tak robi. Znakomita mniejszość nie. Reszta patrzy tylko na siebie.

Patrząc dalej, na ogólny zarys rzeczywistości. Nieustannie podnoszący się poziom życia, wymagań, potrzeb. Co gorsze z rozciąganiem się tego zakresu powiększa się dziura (właściwie już przepaść) między bogatymi a biednymi. Ostatnio wyczytałem, że 1% populacji świata najbardziej bogatych ma łącznie więcej niż 99% reszty populacji świata razem wziętej.

Czy takie coś jak ciężka praca jeszcze się liczy? Czy to już już przeżytek dla frajerów? Czy proste życia może dawać szczęście?
A może lepiej zbudować niezależność finansową (licząc że gdzieś tam po drodze nie stracisz tego w co wierzysz) i dopiero wtedy decydować jak chcesz żyć?

Jak podjąć właściwą decyzje?
Człowiek dobrowolnie rezygnujący z majątku, pieniędzy i oddający się w imie skromniejszego życia, z zasadami, uczciwy... Czy są tacy ludzie? Czy nikt z Was nigdy się nie zastanawia po co to wszystko? Ten chorobliwy wyścig szczurów, ambicji, władzy i pieniądza?

W obecnej sytuacji mogę podjąć decyzje, nastawić się na cel.
"Będe zajebistym inwestorem, sprzedawcą i manipulatorem! Zrobie ludziom takie pranie mózgu, że kupią ode mnie wszystko, zastawią dom, wezmą kredyt na kredyt, hipoteke, zrobią sobie konsolidacje tego wszystkiego, a dług spłacą dzieci ich dzieci za 200lat. Będe baaardzo bogaty."
Nie da się? 21 lat, optymistycznie 50 lat życia... Zero litości i skrupułów. Kłamstwo na kłamstwie. Na pewno się da. Tylko po jaką cholerę? Warto sprzedawać dusze w imie materialnych stosów? A może wypośrodkować? A może zrobić zawód cieśli szalunkowego, wyjechać do Norweskiego miasteczka rybackiego pod górami, pracować w stoczni. Prowadzić proste, uczciwe i wartościowe życie? (to tylko przykład)

Ten temat jest bardziej do ludzi wiekowo podobnym do mnie. Chociaż nie ukrywam, że fajnie by było gdyby wypowiedziały się ludzie, którzy (być może) mieli podobne wahania, podobne dylematy i chciałyby się podzielić jak sobie z nimi poradzili.

Pozdrawiam