Neeeeeeeeejj?!

Dziękuję za złożony komentarz do mojej opinii. Jest tak wnikliwy że trudno mi się ustosunkować, jako iż widziałem film dobry rok temu :p

Ja pewnie nigdy nie zapomnę. Z tych "neeej" składa się połowa dialogów chyba.

Tak na prawdę pamiętam film doskonale. Skłamałem by brzmieć jeszcze bardziej sarkastycznie ;>

Zawsze bardziej rzucał mi się w uszy Chishû Ryû i jego "Yaaaaa" na początku każdego zdania.

Poziom mieszania się rodziny w życie Noriko jest tutaj tak absurdalny, że nie potrafię do tego odnieść w inny sposób, niż dziękuję, ja stąd wychodzę. Nie pomagał typowy u Ozu montaż i aktorstwo, które sprawiały, że zamiast docenić ten mój narastający dyskomfort jako pewne osiągnięcie reżysera, widziałem tylko kolejne recytowane kwestie, nie czując żadnego zaangażowania. Dodatkowo beztroski uśmiech Satsuko Hary nie pasował do większości sytuacji, bardzo mi się to gryzło. A na dobitkę to ciągłe neeee i mmmm oraz wątek rozpuszczonych dzieci, które robiły co chcą, a oberwał ojciec. Jedyne co bardzo mi się to podobało, to ładne ujęcia i jedyne w miarę sympatyczne postaci - Aya i stryjeczny dziadek. Fabularnie, w temacie zamążpójścia sto razy bardziej wolę na przykład "Gdy kobieta wchodzi po schodach".

Właśnie, właśnie, ten jej uśmiech... Czyli nie tylko ja odniosłam takie wrażenie.

ten uśmiech jest chyba celowy. też miałam czasami problem ze zrozumieniem mimiki nie tylko samej setsuko, ale i innych aktorów, aż w końcu założyłam, że to po prostu maski, nakładane zupełnie jak w teatrze kabuki. celowe działanie reżysera, żeby podkreślić tylko niedopowiedzenia i konflikty, których nie można wypowiedzieć

Absurdalny? W Japonii na początku lat '50? Podejrzewam, że rodziny w filmach Ozu i tak są bardzo liberalne jak na tamte czasy.

A gwałtowność dzieciaków kontrastuje tu z kontemplacyjnym życiem staruszków. Łącznie z zapracowanymi bohaterami wieku średniego, mamy tu obraz różnych etapów życia.

Też to zauważyłem zwłaszcza w tej odsłonie, reżyser dopuszcza do głosu główną bohaterkę, a ta jest realistką i nie ma złudzeń, iż aranżowane małżeństwo przyniesie jej miłość. Wychodzi za mąż z powodów pragmatycznych, aby zabezpieczyć pod względem finansowym swoją przyszłość.

Odnośnie motywu, że ostatecznie Noriko związała się z kimś kogo nie kochała, to bym polemizowała (chociaż naturalnie - mogę się mylić). Może to nie była miłość gwałtowna, namiętna - ale taka bardziej dojrzała, spokojna - opierająca się bardziej na zaufaniu i przyjaźni. Zresztą, kiedy dziewczyna rozmawia którymś razem ze szwagierką (albo koleżanką), to właśnie mówi, że to nie narodziło się tak nagle; wspomina też właśnie o owym zaufaniu.

Prawdę mówiąc, we wcześniejszych scenach Noriko i jej ówczesnego jeszcze tylko przyjaciela, zauważałam takie drobne szczegóły, po których spodziewałam się późniejszego rozwoju sytuacji. Teraz nie przytoczę konkretnych rzeczy - musiałabym jeszcze raz zobaczyć film i na świeżo tu wrócić z wnioskami. Lecz być może nadinterpretuję - czasem to były tylko przejawy grzeczności lub zwykłej sympatii?

Co do przyjaciela: czy on był zainteresowany Noriko. Na początku sądziłam, że tak - jednak później wiele wskazywało, że może być z tym różnie (nie był zainteresowany kandydatką proponowaną przez matkę - a jak wiadomo, wymarzoną żoną była właśnie jego przyjaciółka). Inna sprawa, że nawet gdyby pojawiły się w nim jakieś uczucia do dziewczyny, to: 1) nikt nie nie lubi, kiedy kogoś się wpycha w czyjeś ramiona, nawet z dobrego serca (zwłaszcza, że w filmie jest podkreślone, iż to czas przemian w Japonii) -- 2) być może faktycznie nie był zainteresowany, aby wiązać się po raz drugi, ponieważ skupił się na pracy, jego sytuacja materialna nie była najlepsza, a poza tym - jak wspomniałeś - posiadał córkę, co znacznie komplikuje relację.

Tak, ja też zauważyłam, że Noriko była nim zainteresowana już dużo wcześniej, dlatego można powiedzieć, że wykorzystała okazję, gdy tylko jego matka wspomniała, że chciałaby taką synową. Czy było to odwzajemnione? Nie wydaje mi się.