Nie mogę przyczepić się do jakości gry aktorskiej Sarah Michelle Gellar, ponieważ do końca filmu spodziewałam się, że wyskoczy z drewnianym kołkiem i czosnkiem siejąc postrach wśród wampirów. Trudno ocenić kogoś kto jest tak silnie utożsamiany z poprzednią rolą. To jest tak niewiarygodne jakby papciowaty Rysio z Klanu „przemienił się” w seksownego Juana Antonio Gonzago z „Vicky Cristina Barcelona” albo bezwzględnego Ernesta Martelo z „Przerwanych objęć”. Pewnie obejrzałabym oba wcielenia pana Cyrwusa, ale w czasie trwania seansu oczekiwałabym, że wejdzie Grażynka z zupą i ciepłymi papciami dla dzieci. Z kolei moją osobę towarzyszącą rozpraszał wizerunek Sarah ze „Szkoły uwodzenia”. Wiecie – taki film, który szczególnie w pamięci pozostaje mężczyznom ;)