Teraz mogę wypowiedzieć się na chłodno.

Whiplash to skromne arcydzieło - w końcu jego fabuła jest bardzo przyziemna. Jednak na tyle uniwersalnie pokazana, jako metafora ceny którą trzeba wypocić (i wykrwawić) by z talentu wykrzesać w sobie iskrę geniuszu, wchodzi na wyższe progi.

Scenariusz skupia się dokładnie na jednej opowieści i dokładnie na tym efekcie jaki chce wywrzeć na widzach.
Nie rozchodzi się na boki, nie próbuje przemycać dodatkowych przemyśleń czy emocji, zachowując spójność.

Oczywiście są filmy o bardziej skomplikowanej fabule, zegarmistrzowsko wręcz zbudowanej. O jeszcze lepszych kreacjach, osadzone w mocniejszej tematyce.

Mimo to moim zdaniem "Whiplash" zapisze się w historii kina - nawet jeśli małą czcionką. O ile mi wiadomo nie było jeszcze próby zrobienia thrillera opartego tylko na muzyce i wyniesienia z samej muzyki takich emocji.
Jest to coś zwyczajnie nowego - może dlatego, że nakręcony został przy niewielkim budżecie przez debiutanta. Który w dodatku chciał przekazać własną traumę związaną z grą na perkusji.

Sceny lekcji i koncertów wspomagane dynamicznym montażem, starannie dobranymi zdjęciami, muzyką i rewelacyjną grą aktorską, jednocześnie unikają Hollywoodzkiego patosu i taniego efekciarstwa.

Potencjalnie jest wiele znacznie bardziej wzniosłych, dających do myślenia czy poruszających filmów i zrozumiem gdy kogoś film nie zachwycił. Trudno mi sobie jednak wyobrazić by mu się nie spodobał.

Na mojej osobistej liście wszechczasów "Whiplash" pozostaje na piątym miejscu wraz z oceną 10+/10.
Wreszcie doczekałem takiego kinowego seansu.