Tytułowy Whity - służący w domu Bena Nicholsona - jest niczym soczewka skupiająca w sobie uwagę wszystkich dookoła - rodziny Nicholsonów, miejscowej dziwki, nudzących się kowbojów. Jest czarnym, który chce być czarny. Kocha swoich prześladowców, daje się poniżać, bić, wyśmiewać. Jest wykrzywiony jak cała reszta czy tylko pozwala reszcie żyć dzięki realizacji ich skrywanych namiętności? Zdziwaczała i karykaturalna rodzina Nicholsonów, to w końcu targowisko próżności, wypaczeń, niespełnionych potrzeb seksualnych i samotności. To obraz niespełnienia człowieka na wielu poziomach. Whity jest ponad tym - poddaje się, ale jest zwycięzcą; jest czarnym, ale białym bo rzeczywiście wolnym; ulega, ale to tylko gra. To film o tym, że nic nie jest tym na co wygląda. Tkwimy w sieciach, które pochłaniają nas coraz bardziej, dajemy się kierować i kształtować namiętnościom, które podpowiadają zawsze te same melodie: niszcz tych, którzy stoją na drodze Twoich potrzeb. Nawet tych najbliższych. Ale to również film o tym, że wolność od tego balastu jest możliwa.