Po pierwsze nie oglądałem "Gorączki"(biję się w pierś w tym momencie) co za tym idzie nie mogę opiniować "Public Enemies" po przez pryzmat wcześniejszego dzieła Manna.

Zatem po kolei. Scenariusz dopracowany, bardzo dobry, jednak coś szwankowało bo były momenty znużenia. Nie! Film nie był nudny, lecz w niektórych momentach powieki ciążyły.
Bale - jak ktoś pisał, od "Batmana-Początku" robi się z niego drugi Keanu Reeves. Drewno. Dialogi wypowiadał bez emocji, a mimika twarzy beznadziejna - jedna mina. Gdzie tam jego roli Purvisa, do tego co zrobił w "American Psycho", "Equillibrum" czy "Mechaniku".
Depp - przeciętnie, ale Sparrow to to nie był. Przyzwoity pokaz bez wyższych skoków.
Marion Cotillard - spodziewałem się po zdobywczyni oskara trochę więcej. Mimo wszystko dobrze.

Zdjęcia. Tutaj muszę długo się zastanowić. Z jednej strony ta "cyfrówka" nadawała realności i dynamizmu. Z drugiej kilka razy nie wiedziałem o so chodzi po przez tą chaotyczność.
Co do muzyki to najlepszy kawałek ze zwiastuna "Ten Million Slaves", który się pojawia dwa razy(?). Reszta nutek to przeciętne brzmienia.

No i największe plusy: oddanie klimatu lat 30-tych, powrót do gangsterów-dżentelmenów, sceny akcji(głośne yeahh!) i pomysły Dillingera(odwiedziny na posterunku, ucieczki z więzienia).

Niestety jakby film czasami bardziej przypominał dokument, niż dramat-gangsterski. Nie wiem jak wy, choć kibicowałem Dillingerowi to jego śmierć była mi obojętna(mimo, że taka hollllywoooodzka). Od tak umarł, przez jakąś panienkę, która go wydała. Ostatnia scena z Billie według mnie bez emocji.

7/10 - słabszy choćby od "Chłopców z ferajny".