Jeden ze słabszych filmów Manna i...rozczarowanie roku, jak dla mnie. Miało być dzieło na miarę "Gorączki", wyszło coś takiego, jak daleki i upośledzony kuzyn tego arcydzieła.

Zacznijmy może od tego, na co większość zwraca główną uwagę: na duet pierwszoplanowych aktorów - Depp'a i Bale'a.
Depp, o dziwo, nie zawodzi aż tak bardzo. Jego postać jest zagrana nieźle, choć jak na tego aktora, dość schematycznie. Scenariusz ukazuje Dillingera jako cool-gangstera, z jakim można się utożsamić - Depp pokazuje to "coolerstwo" brawurowo.
Bale za to zawodzi i to chyba najbardziej z całej obsady. Jego gra jest drewniana i nijaka, z jego twarzy nijak można wyczytać obsesję, jaką było złapanie Dillingera. Obsesja ta ogranicza się w filmie do wykrzykiwanaia banałów, jaka to jego ekipa jest sprawna i szybka, no i na przypodobywaniu się Hooverowi.

Przejdźmy do samego filmu. Film cierpi na chroniczny wręcz brak świeżości. Absolutnie każdy element biografii Dillingera był wcześniej przerabiany setki razy z większym lub mniejszym powodzeniem. Akcja koncentruje się na coraz to bardziej brawurowych napadach na banki. Przepleciono ją wymuszonym i wciśniętym jakby na siłę wątkiem romansowym i doprawiono kilkoma scenami z agentami zalążkowego wtedy jeszcze FBI. Zmarnowano wielki potencjał, tkwiący w charyzmatycznej postaci Dillingera, jaki i zdeterminowanej osobie Purvisa. Film praktycznie nie ukazuje nocnego życia gangsterów - popijaw w podziemnych, nocnych klubach, rozmów o kobietach, o samochodach (jest to ledwie wspomniane, a przecież według książki, Dillinger darzył miłością sportowe wozy). Nie ma tutaj śladu arogancji i pychy, które były głównymi cechami działających w grupie Dillingera bandytów.

Sceny strzelanin. Tu akurat dla Mann'owi wypada pogratulować, bo wyszły nawet dobrze (do scen strzelaniny w "Gorączce" się nie umywają). Pociski fruwają sobie radośnie, dziurawiąc wszystko wokół, a jeśli już pocisk kogoś trafi, to ten ktoś nie umiera od razu, tylko po kilkuminutowej agonii.

Zdjęcia. No cóż, jedno słowo je tylko cechuje: tragiczne. Cały film jest nakręcony cyfrową kamerą, i to nie stojącą na statywach, jak to zwykle bywa u Manna. Efektem tego jest ogólna trzęsawka ekranu przewijająca się nie tylko w scenach akcji, ale także spokojnych, refleksyjnych ujęciach. Czasami miałem wrażenie, że oglądam jakiś teledwizyjny reportaż, a nie film kinowy.

Podsumowując, jak już mówiłem, film zawodzi na całej linii. Nie ratuje go nawet kilka świetnie wyreżyserowanych scen (główny nacisk na tą ostatnią, w kinie - majstersztyk) i dobrze oddany klimat lat 30.


5/10.