Wstręt
Repulsion
1965
Każdy, najdrobniejszy nawet szczegół jest tu ważny, każdy gest i każde spojrzenie. Oglądajcie uważnie!
"Slaba historia, slabo zmontowana, nikt nic nie rozumie wiec ludzie mysla, ze to sztuka" (dokladny cytat znajdziecie w google)
To nie moje zdanie, lecz lekarzy psychiatrów, zachwyconych głębokością ujęcia tej choroby w filmie. Jest wielce prawdopodobne, że Wstręt to także najwybitniejsze studium choroby psychicznej w w historii kina w ogóle.
Jak dla mnie najlepszą sceną z całego filmu jest ta, gdy Carol chodzi jak w transie po...
Do tego warto zobaczyć obraz ze względu na Catherine Deneuve - aktorkę obdarzoną niemalże
perfekcyjną urodą. Idealne rysy, kształtny nos, duże oczy, piękne usta, długie włosy, kremowa cera... Jest się
czemu przyglądać.Tym bardziej, że Polański bardzo lubi ukazywać ją w zbliżeniu. Bo też zresztą
tego wymaga temat i...
Główna tajemnica filmu wynika z tego że bohaterka przejawia skłonności homoseksualne. Już pierwsza scena przedstawia jej rękę dotykającą rękę kobiety którą obsługuje, przypomina to kontakt erotyczny. W innej scenie przygląda się rysie na chodniku, przypominającej kobiece genitalia. Jest zazdrosna o siostrę i jedynie...
więcej
Zacząłem oglądać jeszcze w styczniu, więc przypiszę ten film do zestawienia grudzień/styczeń żeby sobie nie psuć początku nowego miesiąca.
Zasługuje na tytuł, naprawdę wstrętny film, ale dużo lepiej opisuje go przymiotnik archaiczny. Najlepszym tego przykładem jest scena zabójstwa pierwszego mężczyzny oraz zacięcie w...
lubię filmy psychologiczne z motywem szaleństwa dlatego zdecydowałam się na ten film a
także po zacnym Lokatorze Polańskiego no i niestety bardzo się rozczarowałam a nawet
niecierpliwiłam kiedy film się skończy. Przede wszystkim nudno, postać totalnie flegmatyczna
(eh, rozumiem, chora) ale do przesady. Ujęcie z...
Przyjemnie się oglądało jak Catherine Deneuve ma napięcie przedmiesiączkowe. TYlko nie wiem jak ten film ocenić. Ona była słodka . Mniam
Dawno tak durnego filmu nie widziałem.
Fabuła durnowata - jak dla idiotów. Zero przesłania. Nuda i chore wizje reżysera.
Mówiąc jednym zdaniem jest to obraz ukazujący w telegraficznym skrócie rozwój psychicznej choroby afektywnej- dokładnie schizofrenii. Polańskiemu udało się w sugestywny sposób pokazać wszystkie tzw. osiowe objawy tej psychozy. Mamy więc tutaj kształtujące się urojenia, omamy, patologiczne awersje, wygaśnięcie...
Źródłem grozy w dziele Polańskiego nie są zjawiska nadnaturalne ani krwawe sceny gore, ale irracjonalność zachowania chorego. Nie jesteśmy w stanie przeniknąć logiki, która kieruje jego postępowaniem. Nie potrafimy przewidzieć jego reakcji, a nasze sądy oparte na doświadczeniu dedukcyjnego rozumowania stają się...
