Zawsze byłam zainteresowana wschodnią kulturą – japońską przede wszystkim. Najwięcej uwagi poświęcałam zawsze gejszą, a poznawanie ich kultury traktowałam jak przyjemność. Gdy dowiedziałam się, że sam Rob Marshall, reżyser jakże świetnego ,,Chicago” robi ekranizację powieści Goldena, zaczęłam czekać z utęsknieniem. Potem dowiedziałam się, że grają tam moje trzy ukochane aktorki i że muzykę napisał John Williams. Pomyślałam sobie: ,,Świetny reżyser, świetna książka, świetna obsada, świetny kompozytor – tego filmu nie da się schrzanić”. Nie miałam racji. Da się.
Film kompletnie przeistoczył obraz kultury japońskiej i momentami jest zupełnie bez sensu. Np. ,,Taniec śniegu”. Hmmm…ładna nazwa. Coś jeszcze? Tak , to była najbardziej żenująca scena z całego filmu. Że niby gejsze tańcząc rzucają się po scenie i machają łapkami? Bardzo śmieszne! Ludzie! Przecież to jest kompletne przeciwieństwo ideału piękna, jakim kierowały się gejsze. A makijaż? Przecież one nakładały sobie na twarz nieprawdopodobne ilości kosmetyków, żeby ich twarz przypominała maskę. A w filmie- mają na ustach śladowe ilości pomadki. Do tego włosy- co Mameha ma na głowie? Według tamtejszej mody nosiło się sztywne i strojne koki, a nie zaczesywało się rozpuszczone włosy na bok. Do tego, zrobienie koku Hatsumomo w tamtych czasach trwało okropnie długo, trzeba było chodzić do specjalisty a do tego było kosztowne. Usztywnienie włosów wymagało wtarcia w nie dużej ilości wosku. Rozplątanie czegoś takiego jest nie lada sztuką, więc mogę wiedzieć czemu Hatsumomo co pięć minut ma rozpuszczone włosy? Przecież to jest bezsensu!
Film jest na ,,amerykański rozum” – są wzruszające teksty w stylu ,,będziesz zmęczona, będą ci krwawić stopy” (czemu? Gejsze nosiły buty jak każdy przeciętny Japończyk, więc czemu całej Japonii nie krwawią stopy, a jednej małej gejszy tak?), chińscy aktorzy mówią po angielsku (po co płacić za tłumaczenie) a cały obraz kultury jest przeistoczony, żeby się ,,widzom podobało”.
Żenada