Dobre kino antywojenne, gdzie zamiast potyczki z wrogiem stojącym po drugiej stronie barykady, oponentem jest człowiek, stojący po tej samej stronie. Ten, który za cel uczynił sobie zgnojenia bliźniego, tylko po to, by pokazać swą siłę…

Urzekające studium buntu i przemocy, świetnie ukazujące spiralę nienawiści, która raz nakręcona, nie da się już powstrzymać (puenta w zakończeniu). Ucierpią obie strony konfliktu. Umierając pewnie nawet nie będą pamiętały natury problemu…

Nie jest to może klasa „Ścieźek chwały” Kubicka, ale Lumet wystarczająco zadbał o to, by było to kino warte uwagi. I zapamiętania…

Moja ocena - 7/10