Dość typowy przedstawiciel gatunku heist movie, w którym doświadczony złodziej robi ostatni skok po to, aby żyć już spokojnie i mieć wszystko w dupsku. Oczywiście, jak to w filmowym świecie bywa, nic nie idzie po jego myśli i ostatni skok okazuje się katastrofę, ciągnącą za sobą pasmo nieszczęść. W finale twardziel musi zmierzyć się z utratą rodziny, którą prawie udało mu się zbudować i wymierza sprawiedliwość, w imię zasady "jestem większym kozakiem w tym mieście niż największy kozak kiedykolwiek był".
Mann - facet od rozedrganej kamery z ręki i plucia ołowiem debiutuje tu w dość nietypowy sposób, który wręcz nijak ma się do jego późniejszej maniery. Długie, niekończące się sceny "dobierania się" do sejfów, leniwe refleksy świetlne, przemykające po postaciach i powierzchniach, stonowane wybuchy przemocy i akcji, mit twardziela, który dba o honor, kobiety i dzieci oraz załatwianie spraw do końca. Wszystko stylowe, profesjonalnie udźwiękowione i odwołujące się do klasyki gatunku kryminału. A najlepszy w tym wszystkim jest Caan - protoplasta tytułowego Kierowcy Refna (Wbrew pozorom Refn w dużej mierze wzorował się na twardzielu z przeszłością, który potrafi rozstawiać ludzi po kątach, ma klasę, łajdacki urok i jest profesjonalistą, a nie na neonach, które urosły w jego filmie do roli wręcz równorzędnej z narracją czy aktorstwem. U Manna jest ich niewiele i stanowią raczej jeden ze środków w bogatym asortymencie narzędzia zwanego operowaniem światłem. Mann nie każe stać postaciom na tle złowrogo czerwonych neonów, on ślizga się kamerą po oświetlonych gałkach drzwi sejfu i poleruje odbicie zapalonych żarówek w komisie samochodowym tytułowego złodzieja.), który ma w sobie tyle szorstkiej charyzmy i tyle pokładów testosteronu, że czekałem aż zacznie prać po mordzie jakieś złe kobiety. Miałby w sobie wtedy tyle samo klasy, co w scenie wyznania przy kubku kawy kim są ludzie tacy jak on i gdzie zmierzają.
I właśnie przez te niuanse i można by rzec pierdoły, to jednak nie jest kolejny heist movie z lat 80.

PS: Scena tortur Franka i topienia truchła Barry'ego - to jest moje męskie kino!