Popieram przedmówcę , według mnie "Złoto Mckenny" nalezy dziś odbierać jako produkcję pomiędzy kinem przygodowym a westernem , faktycznie dzieci mogą
ten film oglądać z wypiekami ale dla miłośnika westernu wystarczy pierwsze pół godziny by zrozumieć że film zamias być wartki w akcję to wlecze się
przez naprawdę denne dialogi , w mojej opinii scenę w jaskini można było pominąć i tak go zrobić by trwał minut 90 a nie 2 godziny , pozatym włąśnie dialogom należałoby nadać sprężystość bo są miałkie , włąśnie tez z logiką tu na bakier , producentem był Tiomkin Dimitri co dziwi no i nie mniej 5/10 z mojej strony.

Trudno mi się zgodzić z określeniem "klasyczny" i to w pejoratywnym sensie tego słowa.
J. Lee Thompson stosuje w tym filmie wiele nowatorskich chwytów, których dotychczas z pewnością w westernie nie stosowano. Przyspieszanie obrotów kamery,
umieszczanie obiektywu praktycznie przy kopytach konia,
dynamizowanie akcji za pomocą zjawiskowego wręcz montażu pojedyńczych klatek/zdjęć np. w scenie odkrycia żyły złota.
Ciśnienie tej sceny jest wprost niebotyczne.
Nieustannie i brawurowo wklejane sceny z sępami, cała sekwencja z sępem, zbliżenie na jego oko jest wprost niesłychana.

O nie ten film wcale klasyczny jest, przynajmniej nie w wykonaniu.
I jeszcze ta ballada na pocżatku wyraźnie dająca do zrozumienia, że idzie nowe, to ruch hipisowski.
Ten film to absolutna rewelacja ze znakomitymi rolami niejednoznacznych Telly Savalasa, a zwłaszcza Omara Sharifa, którego nijak nie da się nie lubić, choć jest tak podły. I chce się, by spełniło się jego marzenie - Paryż.

Przebitka, gdy oczyma Pecka raz to widzimy kowboja, innym razem milionera europejskiego to już klasa sama w sobie.
Takich chwytów nawet Peckinpah czy Leone nie mieli odwagi stosować.