W ostatnich latach mix kryminału, filmu wojennego oraz horroru to rzadkość. Dobrze jest obejrzeć horror, który ma chociaż naleciałości owych gatunków i wykorzystuje ich niektóre elementy. Szkoda, że w warstwie przeważającej, czyli tej strasznej, za dużo jest dobrze znanych elementów. Straszne zabawki w pokoju dziecka, granie na upiornym pianinie, złowieszcze szmery i drapania oraz standardowe egzorcyzmy.
Doceniam jednak za takie sceny jak wprowadzenie do filmu podczas wojny w Iraku czy dość nietypowe i rzadko pojawiające się miejsce inscenizacji horroru - ZOO.
Fabularnie można przyczepić się do paru rzeczy (akcja w ZOO i nieco usilne próby wyjaśnienia dlaczego nikogo nie ma i dlaczego zasilanie nie wraca), jednak straszaki serwowane są tak często, że nie sposób myśleć zbyt długo o scenariuszu.
Widać mocne wzorowanie na grach, szczególnie FEAR (przebłyski ze zmasakrowanym facetem, kamery przemysłowe oraz ułożenie postaci na nagraniach, ich gesty i sposób poruszania się - Alma, szmery w radiu podczas dziwnych wydarzeń, dźwięki i muzyka, które dosłownie eksplodują podczas jump scenek).
Przyzwoicie, nietypowo, ale naprawdę mogli zrezygnować nawet z wątku rodzinnego na rzecz większej ilości nowości np. pociągnięcia wątku irackiego. Naprawdę wolałbym to od kolejnego porwania rodziny i kobiety, która lubi chodzić na czworakach i mówić po łacinie.