Za pierwszym "Zielona mila" spodobała mi się. Po paru latach i ponownym obejrzeniu jestem jednak rozczarowany. Chyba się starzeję.

Wyraźny podział na super dobrych i super złych. Ta dziecięca naiwność Coffeya była irytująca. Tak samo okrutnie zły Percy i Bill. Brakowało jakiś szarych postaci, albo pokazania bohaterów od drugiej strony. Paul, pozostali strażnicy i reszta więźniów to wręcz uosobienie przyjaźni.

Sama postać Coffeya naciągana. Wiadomo. Dobry murzyn niewinnie skazany na śmierć. Do tego jest nowym wcieleniem Chrystusa, czyni cuda, leczy ludzi, karze grzeszników. Przerażony złem tego świata postanawia umrzeć. Kicz!

Elementy fantastyczne. Tego już nie mogę ścierpieć. Film by się bronił gdyby lecznicze zdolności Coffeya pokazać jakoś subtelniej. Na przykład gdyby leczył samym dotykiem. Zamiast tego dostaliśmy wysysanie chorób i wypuszczanie ich w postaci much czy co to w ogóle było.

Wymuszanie emocji. Strasznie ckliwe sceny. Miałem wrażenie, że reżyser mówi: "Patrzcie jak on cierpi. Jest taki niewinny, a musi umrzeć! Teraz wszyscy płaczmy!" Było to wręcz nachalne.

Aktorsko, muzycznie, scenariuszowo również bez rewelacji. Nic nowego Hanks nie pokazał. Duncan robił tylko te płaczliwe miny. Broni się Rockwell i aktor grającego Percy'ego. Wielkie role to jednak też nie były.

Jak widać po mnie gust potrafi się zmienić z czasem. Nie mówię, że "Zielona mila" jest złym filmem, ale... dobrym też nie jest.