Koncept na film był, ale chyba nie do końca był pomysł, jak ów koncept przenieść na ekran. Zaczyna się całkiem intrygująco, jednak im dalej, tym więcej niedorzeczności. Może nie raziłyby one aż w takim stopniu, gdyby przyjęto bardziej umowną, "komiksową" konwencję. Tymczasem rzecz zrobiona została całkiem serio, a niektóre głupoty, które serwuje nam scenariusz raczej trudne są do przełknięcia "na sucho". Obraz Helgelanda jest bowiem w większym stopniu filmem fantasy, niż thrillerem czy horrorem, udaje jednak postawę realistyczną. Trzeba jednak mu oddać, że ogląda się bez bólu, a nawet z pewną satysfakcją. Ma niezły klimat i dobrą obsadę (Weller, Ledger). Szkoda tylko, że często sięga po kiczowate sztuczki (całe to "połykanie grzechów" to jakiś śmiech na sali) i wiele bezsensownych elementów serwuje jedynie dla efektu, jaki mają wywołać. Grzechy to, owszem, poważne, daję jednak naciąganą "piątkę", bo to seans z gatunku "wstydliwa przyjemność". Skorumpowani kardynałowie, nieśmiertelni żywiący się złymi uczynkami, podziemna grota, gdzie wiesza się księży - czego tu nie ma. Czasem można dać się zabawić jakiejś bzdurnej bajce, a co!