Julien Duvivier 

Uwielbiany przez tak legendarnych reżyserów jak Ingmar Bergman czy Jean Renoir, Julien Duvivier jest jedną z najważniejszych postaci w historii francuskiego i światowego kina. Jest prawdopodobnie najbardziej zapomnianym z „Wielkiej Piątki” klasycznego francuskiego kina (oprócz niego zalicza się do niej Renoira, Claira, Feydera i Carne'a), po części ze względu na nierówny poziom jego filmów. Jednak mimo niektórych niewypałów, śmietanka jego dorobku jest po prostu olśniewająca i zasługuje na miejsce wśród największych arcydzieł kina.

Julien Duvivier urodził się 3 października 1896 roku w Lille na północy Francji. Początkowo pracował jako aktor teatralny, a swoją karierę filmową rozpoczął jako asystent takich nowatorskich twórców jak Louis Feuillade czy Marcel L'Herbier. Rok później wyreżyserował swój pierwszy film „Haceldama, albo cena krwi”, który nie odniósł sukcesu i nie miał cech zauważalnych w późniejszych dziełach autora. Nie porzucił zawodu reżysera i dostał pracę w wytwórni Film D'Art założonej przez Marcela Vandala i Charlesa Delaca, gdzie odnalazł swoją artystyczną drogę. W latach 30-tych talent Duviviera rozkwitł w pełni, czego przykładem jest już „David Golder” nakręcony w 1930 roku. Pojawienie się kina dźwiękowego ułatwiło mu zdobycie kolejnymi dziełami miejsca w czołówce światowej kinematografii. Także w 1930 roku nawiązał współpracę z Jeanem Gabinem, aktorem który występował w najważniejszych filmach Duviviera, przede wszystkim w „Pépé le Moko” z 1937 roku. Jest to niezwykle zabawna opowieść o przebiegłym gangsterze i złodzieju (Gabin), który mieszka w Algierze. Ten film zapewnił Gabinowi międzynarodową sławę, a także pozwolił Duvivierowi zdobyć tyle popularności i uznania krytyków, że otrzymał zaproszenie od Hollywoodzkiej wytwórni MGM do realizacji biografii Johanna Straussa, zatytułowanej „Wielki walc”, która weszła na ekrany w 1938 roku. Reżyserowi spodobał się Hollywood i wrócił tam w czasie II wojny światowej. W czasie wojny nakręcił kilka filmów o różnej jakości, najbardziej godnym uwagi jest „Historia jednego fraka” z 1942 roku. Po wojnie wrócił do ojczyzny, gdzie jego reputacja podupadła ze względu na jego wyjazd z kraju w trudnym dla Francji okresie. Kontynuował pracę we Francji do końca swojego życia. Utraconą pozycję odzyskał w 1952 roku, kiedy zrealizował „Mały światek Don Camilla” z Fernandelem w roli głównej. Zginął w wypadku samochodowym 30 października 1967 roku, tuż po ukończeniu pracy nad filmem „Diabolicznie Twój”. Mimo iż tragiczny wypadek zakończył jego życie i karierę, dziedzictwo żyje zawarte w jego filmach, a także sercach i umysłach wszystkich prawdziwych miłośników kina.