Kinji Fukasaku 

Kiedy miał 15 lat, jego klasę zatrudniono przy produkcji w fabryce broni. Podczas jednego z nalotów budynek został zniszczony, a większość dzieci zginęła. Fukasaku przeżył ukrywając się pośród gruzów pod zwłokami. Widok okaleczonych i zwęglonych ciał wpłynął na sposób ukazywania przemocy w twórczości przyszłego reżysera. Ukończył wydział sztuk pięknych Uniwersytetu Nihon w Tokio. W 1951 roku podpisał wieloletni kontrakt z wytwórnią Toei. Zadebiutował w 1961 roku filmem kryminalnym "Wędrujący detektyw". W głównej roli wystąpił po raz pierwszy Shin'ichi Chiba, później znany jako Sonny Chiba. W tym samym roku reżyser nakręcił jeszcze sequel opowieści i trzy inne obrazy.

Korzystając z osiągnięć włoskiego neorealizmu oraz francuskiej Nowej Fali, zaczął tworzyć dzieła o tematyce aktualnej oraz odnoszące się do najnowszej historii Japonii. Ukazywał ruiny miast, świat skrajnej biedy i rozrośniętej przestępczości w konwencji kina akcji. Wyrazem społecznego buntu był "Okami To Buta To Ningen", utrzymany w stylu yakuza eiga (historie o japońskiej mafii). Niekonwencjonalnym filmem "Kurotokage", będącym mieszaniną przeróżnych gatunków (od kryminału, przez romans, po fantasy), filmowiec zyskał rozgłos, stając się czołowym reprezentantem kina sensacyjnego w ojczyźnie. Kontrowersje wzbudziło też obsadzenie w głównej roli najbardziej znanego japońskiego transwestyty i homoseksualisty, Akihiro Miwy.

Fukasaku sięgał także po niszową formę koprodukcji amerykańsko - japońsko - włoskiej w sztampowych filmach science-fiction w latach 60. i  80., jak choćby w przypadku "Kosmicznej ektoplazmy". Przez dwie dekady kręcił opowieści gangsterskie, jego najsłynniejszym dziełem była 5-częściowa saga "Jingi Naki Tatakai". W latach 70. reżyser dwukrotnie zwrócił się w stronę kina batalistycznego - japońskie epizody w megaprodukcji "Tora! Tora! Tora!" oraz "Pod sztandarem wschodzącego słońca". Nie unikał także konwencji dramatu historycznego w takich filmach, jak "Spisek rodziny Yagyu" i "47 mieczy zemsty. Upadek zamku Ako".

Ostatnim z wielkich dzieł Fukasaku stał się głośny thriller "Battle Royale". W 1997 roku został odznaczony za wybitne osiągnięcia Medalem Purpurowej Wstęgi. Chorował od dłuższego czasu na nowotwór. Z tego powodu porzucił realizację m.in. "Brutalnego gliny" oraz kontynuacji "Battle Royale" ("Battle Royale II: Requiem"), dokończonej po śmierci reżysera przez jego syna. Zmarł 12 stycznia na raka kości i prostaty. Fukasaku był jednym z największych twórców yakuza eiga i kina akcji w historii japońskiego kina. Do miłośników jego twórczości należy Quentin Tarantino, który zapraszał Japończyka na plan "Jackie Brown" i dedykował jego pamięci "Kill Bill".

Reżyser z ogromną precyzją potrafił ująć istotę działalności mafii, przemoc i mroczne strony współczesnej kultury. Często kręcił w konwencji dokumentalnego realizmu, jednak ulubioną formą ekspresji było dla niego przejaskrawienie, hiperbola portretu makabry i przemocy (zbyt duże ilości sztucznej krwi, brutalne wizje śmierci). Paradokumentalny styl opowieści, specyficzna "inwazja brutalności" zalewająca ponure scenerie ruin miast i ludzkie zezwierzęcenie szły w parze z ogromnym sukcesem komercyjnym. Do swoich filmów wplatał autentyczne fotografie, przydając im realizmu. Kryminały nasycał silną krytyką powojennego społeczeństwa, metod sprawowania rządów oraz wynikającej z sukcesu ekonomicznego hipokryzji i wewnętrznej frustracji.