a nie zawsze tak było. to ze za sprawą doboru ról i filmów, które opowiadały o polskiej rzeczywistosci i przez to były wazne takze z powodow niefilmowych, jak np. "przesłuchanie", czy "człowiek z marmuru", stała sie jedna z najwazniejszych postaci w całej historii polskiej kinematografii bylo dla mnie jasne jak słońce. mozna powiedziec, ze walczyła z systemem :) jednak mimo wszystko zawsze mnie Janda drażniła. jako osoba prywatna, ale i jako aktorka. jej bardzo ekspresyjny styl mi sie nie podobał. machanie rękami, zarzucanie głową, krzyki, jakoś tego nie kupowałem. Agnieszka z kultowego dzieła Wajdy w ogóle mi nie przypadla do gustu, wrecz mnie irytowała. ale im wiecej ogladam z nią filmow to widze, ze nie zawsze jest taka, ze potrafi zagrac też na inną nutę, a czasem nawet gdy gra typową Jandą ... to tez moze byc. po prostu polubiłem ją i to coraz bardziej :)
choćby w "dyrygencie"...byla rewelacyjna. okazalo sie ze umie stwozyc rolę skupioną i wyciszoną, bardzo przekonywującą. podobnie jak w "dekalogu", tam tez grała spokojnie zupelnie inaczej. w "życiu..." Zanussiego z tego co pamiętam przez wiekszosc filmu była wredna i grała raczej ekspresyjnie, jednak w scenie gdy dowiedziała sie o smierci męża... ta scena zapadła mi w pamięć, wlasnie dzieki Jandzie. ostatnio oglądam filmy Szulkina i swietnie sie w nich odnajduje.
rozpisalem sie okrutnie, ale czuje, ze mam długo wobec pani Jandy. to, ze jest wybitną postacią i aktorką w polskim kinie nie ulega watpliwosci. im wiecej ról, tym wieksze moje przekonanie. przecież nie każda polska aktorka dostaje nagrode w Cannes :)