Recenzja filmu

Królowie ulicy (2008)

Skromność nie jest jedną z cnót Jamesa Ellroya. W lustrze pisarz widzi "następcę Faulknera", Chandlerowi zaś odmawia talentu i dostaje piany na ustach, kiedy jest do niego porównywany. Po zaadaptowaniu własnej nowelki na scenariusz "Królów ulicy" powinien jednak zetrzeć się z demonem megalomanii. Jego praca wypada tu blado, stanowi nietrwały stelaż przeciętnego produkcyjniaka. Fabuła przywodzi na myśl dwie udane historie policyjne – "Tajemnice Los Angeles" (napisane również przez Ellroya) oraz "Dzień próby" (ze scenariuszem autorstwa reżysera "Królów..." Davida Ayera). Z pierwszego filmu pochodzi bohater, milczący i przetrącony twardziel z ciężką ręką, którym manipulują skorumpowani przełożeni. Z drugiego przeniesiono atmosferę. Upalne Los Angeles i jego najbiedniejsze, murzyńskie dzielnice wraz z całą gangsta-ikonografią pożyczoną z klipów Snoop Doggy Dogga. Naprzeciw siebie, w dzielnicach biedoty, stają bezwzględni policjanci z eksperymentalnym kodeksem postępowania i Latynosi w chustach oraz białych skarpetach do kolan. Słoneczny żar roztapia mózgi po obu stronach barykady. W tak atrakcyjnych "okolicznościach przyrody" mógłby rozgrywać się pełnokrwisty thriller akcji z mocnym konfliktem moralnym. Konflikt zostaje jednak rozwiązany dość szybko, reszta jest mało emocjonującą eskapadą po Mieście Aniołów ze sztampową psychologiczną nadbudówką i ekspresyjnym body language Foresta Whitakera. Wątek, który długo zapowiada się na główny (przeciwko Reevesowi ma zeznawać jego były przyjaciel i partner z policyjnej drużyny), zostaje nagle przerwany i zastąpiony nocną wendetą steranego "cyngla" na usługach miasta. Partnerują mu w tej wędrówce postaci, które do scenariusza nie wnoszą absolutnie nic i trudno nawet dociekać ich motywacji. Plus za garderobę Keanu Reevesa – lata osiemdziesiąte mają się dobrze.