Lubię Michaela Winterbottoma. Facet nie jest typem cynicznego pozera, nie obudowuje też swojej artystycznej strategii żadnym wielkim mitem. Po prostu znajduje temat, wchodzi na plan, kręci film, dziękuje ekipie i pędzi do kasy po wypłatę. Spore doświadczenie w utworach dokumentalnych i dobra znajomość warsztatu pozwalają mu na błyskawiczne zmiany stylu, tematu, konwencji. Na swojej filmowej ścieżce zahaczył już chyba o wszystkie gatunki – od komedii, przez soft porno, po sci-fi. Wałkowana przez legion reżyserów (z Romanem Polańskim na czele) adaptacja klasycznej powieści Thomasa Hardy'ego "Tessa d'Urberville" nie jest więc niczym zaskakującym w jego filmografii.
W nowej wersji Tessa nazywa się Triszna i jest piękną Hinduską z prowincji. Jej absztyfikant Angel Clare zamienił się w bogatego stołecznego studenta, Jaya. Całość przykrojono do społecznych i ekonomicznych realiów współczesnych Indii, ale sedno historii pozostało bez zmian: najpierw jest wielka miłość, sen o bezpieczeństwie i wolności, a potem płacz i zgrzytanie zębów, gdy okazuje się, że konserwatywny młodzieniec najchętniej założyłby swojej lubej chomąto. Wyzwolenie – o ile w ogóle możliwe – będzie miało słoną cenę.
Napięcie między wielkimi namiętnościami a oszczędną konwencją wiktoriańskiego romansu stanowiło o wielkości dzieła Hardy'ego. Winterbottom z oczywistych względów nie mógł tej dynamiki w żaden sposób wykorzystać. Nie pomógł mu również fakt, iż cały scenariusz rozpięty jest na banalnych opozycjach (ciągle tylko miasto-prowincja, kat-ofiara, natura-kultura, społeczeństwo-jednostka) i brakuje w nim jakichkolwiek subtelności, półcieni, tajemnic. Ilekroć jednak poetyka i struktura filmu zaczynają sprawiać wrażenie pożyczonych z bollywoodzkiego melodramatu, Winterbottom znajduje sposób, by wystawić głowę z tego bajora kiczu i zaczerpnąć powietrza. A to wprowadza wątek grupy tanecznej, która może okazać się azylem dla Triszny. To znów przesuwa akcent na motyw erotycznej obsesji Jaya, pokazując, że niemożność emancypacji bohaterki wynika w dużej mierze z przyjęcia przez nią roli seksualnej zabawki.
Ostatecznie, reżyser wychodzi z konfrontacji z niełatwym materiałem obronną ręką – jego film ogląda się bez bólu krzyża, w pamięci zostają dobre role Freidy Pinto i Rizy Ahmeda. Świat fanów literackiego oryginału nie wywróci się do góry nogami, co niekoniecznie musi być wadą. Bilet do kina wciąż jest tańszy od biletu do Indii, a przyzwoicie nakręconego, dwugodzinnego melodramatu w Bollywood ze świecą szukać.
W nowej wersji Tessa nazywa się Triszna i jest piękną Hinduską z prowincji. Jej absztyfikant Angel Clare zamienił się w bogatego stołecznego studenta, Jaya. Całość przykrojono do społecznych i ekonomicznych realiów współczesnych Indii, ale sedno historii pozostało bez zmian: najpierw jest wielka miłość, sen o bezpieczeństwie i wolności, a potem płacz i zgrzytanie zębów, gdy okazuje się, że konserwatywny młodzieniec najchętniej założyłby swojej lubej chomąto. Wyzwolenie – o ile w ogóle możliwe – będzie miało słoną cenę.
Napięcie między wielkimi namiętnościami a oszczędną konwencją wiktoriańskiego romansu stanowiło o wielkości dzieła Hardy'ego. Winterbottom z oczywistych względów nie mógł tej dynamiki w żaden sposób wykorzystać. Nie pomógł mu również fakt, iż cały scenariusz rozpięty jest na banalnych opozycjach (ciągle tylko miasto-prowincja, kat-ofiara, natura-kultura, społeczeństwo-jednostka) i brakuje w nim jakichkolwiek subtelności, półcieni, tajemnic. Ilekroć jednak poetyka i struktura filmu zaczynają sprawiać wrażenie pożyczonych z bollywoodzkiego melodramatu, Winterbottom znajduje sposób, by wystawić głowę z tego bajora kiczu i zaczerpnąć powietrza. A to wprowadza wątek grupy tanecznej, która może okazać się azylem dla Triszny. To znów przesuwa akcent na motyw erotycznej obsesji Jaya, pokazując, że niemożność emancypacji bohaterki wynika w dużej mierze z przyjęcia przez nią roli seksualnej zabawki.
Ostatecznie, reżyser wychodzi z konfrontacji z niełatwym materiałem obronną ręką – jego film ogląda się bez bólu krzyża, w pamięci zostają dobre role Freidy Pinto i Rizy Ahmeda. Świat fanów literackiego oryginału nie wywróci się do góry nogami, co niekoniecznie musi być wadą. Bilet do kina wciąż jest tańszy od biletu do Indii, a przyzwoicie nakręconego, dwugodzinnego melodramatu w Bollywood ze świecą szukać.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
