Recenzja filmu

Blues Brothers (1980)

"Blues Brothers" miałam okazję obejrzeć, siedząc w wygodnym fotelu przed telewizorem. Wcześniej słyszałam wiele dobrego o tym filmie, ale mając na uwadze inne komedie amerykańskie, nie robiłam sobie wielkiej nadziei. Ale myliłam się i to bardzo. "Blues Brothers" jest komedią przepełnioną sensacyjną i wartką akcją, a także musicalem, bo chyba nikt nie podważy faktu, że muzyka odgrywa w tym filmie najważniejszą rolę. Bracia Blues chcą ratować bankrutujący dom dziecka prowadzony przez siostrę zakonną, która ich wychowywała. Muszą zdobyć 5 tysięcy dolarów. Postanawiają wskrzesić kapelę, w której śpiewali, i dać wielki koncert. Łatwo się mówi, trudniej wykonać. Mimo że tytułowych bohaterów nie omija pech, to wykonują zadanie powierzone im przez Boga. Żywa akcja, fabuła pełna kraks i kolizji samochodowych towarzyszy widzom od pierwszych minut. Bohaterowie czują się wspaniale, przekraczając dozwoloną prędkość. Członkowie zespołu wzbudzają sympatię. Nikt z nich nie miał życia usłanego różami, a jednak wyrażają zgodę na reaktywację kapeli, która już wcześniej nie przynosiła im sławy ani bogactwa. Właśnie ci życiowi nieudacznicy, którzy gdzieś głęboko w umyśle skrywają pozytywne myśli, powodują, że widz utożsamia się z nimi. Na pochwałę zasługują legendy bluesa (Aretha Franklin, James Brown), które nie tylko dobrze śpiewają, ale też wspaniale grają. Nie zabrakło twórcy muzyki soul - Raya Charlesa, którego uważa się dziś za geniusza. Ścieżka dźwiękowa to największy atut tego filmu. Jednak uważam, że dobrze dobrani aktorzy i ciekawy scenariusz nie są spychane przez muzykę na drugi plan, bo przecież na dobry film składa się wiele elementów. Ja bez wahania wpisałabym w dzienniku szkolnym szóstkę, a w portalu FilmWeb 10, ponieważ ten film przypadł mi do gustu. "Blues Brothers" ma szeroki krąg odbiorców, więc kto nie widział, niech pędzi przed telewizor, bo ten film po prostu trzeba zobaczyć.