Recenzja filmu

Dziki robot (2024)

Opowieści o rozbitkach mają w sobie coś pierwotnego. To archetypiczne historie o przetrwaniu, adaptacji i samotności w obliczu nieznanego. Od "Robinsona Crusoe" po "Cast Away", każda z tych opowieści stawia człowieka naprzeciwko dzikiej natury, zmuszając go do redefinicji siebie. A co się dzieje, gdy to nie człowiek zostaje wyrzucony na brzeg, ale maszyna?

"Dziki robot" bierze ten klasyczny schemat i przewraca go do góry nogami. Zamiast bohatera z krwi i kości, który musi odzyskać swoje człowieczeństwo, mamy maszynę – zimną, logiczną i całkowicie oderwaną od świata natury. A jednak to właśnie ona przechodzi transformację, której nie powstydziłby się żaden rozbitek z klasycznych powieści przygodowych.


Czy robot może nauczyć się życia? Czy maszyna, której zadaniem było funkcjonowanie w świecie ludzi, może odnaleźć swoje miejsce w dzikiej przyrodzie? To pytania, na które "Dziki robot" nie daje prostych odpowiedzi – ale wciąga nas w podróż, która jest równie emocjonująca, co nietypowa.

Roz to nie Wilson – nie jest bezradną piłką wyrzuconą na brzeg, lecz wysoko zaawansowaną maszyną stworzoną do precyzyjnych zadań. A jednak, gdy po katastrofie otwiera swoje sztuczne oczy na nieznanej wyspie, jest równie zagubiona, co Tom Hanks dryfujący po oceanie samotności w "Cast Away". Nie ma fabrycznych instrukcji, mapy terenu ani algorytmu przetrwania w dziczy – tylko surową, obcą rzeczywistość, która zdaje się nie potrzebować jej obecności.

Pierwsze dni Roz na wyspie przypominają klasyczny survival: uczy się, jak nie zwracać na siebie uwagi, unikać zagrożeń i dostosowywać swoje ruchy do rytmu natury. Nie rozumie, że strącone przez nią kamienie mogą spłoszyć ptaki. Nie wie, że jej metalowa konstrukcja odbija światło w sposób, który przyciąga uwagę drapieżników. Wbrew temu, do czego została zaprogramowana, musi zacząć obserwować, zamiast kontrolować.

Ale "Dziki robot" idzie jeszcze dalej niż klasyczne historie o rozbitkach. To nie człowiek walczący z naturą – to maszyna ucząca się być jej częścią. W odróżnieniu od typowych fabuł, gdzie bohater dąży do powrotu do cywilizacji, Roz nie szuka ucieczki. Nie ma do kogo wracać. Jej podróż to nie walka o przeżycie, lecz coś bardziej subtelnego – powolny proces asymilacji, aż stanie się czymś więcej niż tylko intruzem na wyspie.


Kluczowy moment następuje, gdy Roz znajduje osierocone gąsiątko. Wbrew wszelkim prawidłom logiki i swojemu mechanicznemu pochodzeniu, zaczyna pełnić rolę opiekunki. Tu kończy się etap biernej obserwacji – od tego momentu maszyna zaczyna aktywnie uczestniczyć w ekosystemie. Nie jako pasożyt, nie jako narzędzie, ale jako istota, która w pewnym sensie zaczyna "żyć".

To właśnie w tym miejscu "Dziki robot" odwraca klasyczne tropy kina survivalowego. Roz, choć nie ma serca, potrafi je stworzyć – i to nie poprzez kod, ale przez doświadczenie, emocje i relacje. W ten sposób film stawia pytanie: czy bycie "żywym" to kwestia biologii, czy może czegoś znacznie głębszego?

"Dziki robot" nie daje na to jednoznacznej odpowiedzi, ale jedno jest pewne – Roz nie jest już tylko maszyną. I choć nigdy nie opuści tej wyspy na tratwie, jak Tom Hanks w swoim klasycznym filmie, to jej podróż jest równie przejmująca. Może nawet bardziej.