To były złote lata polskiego filmu. Kolejne produkcje trafiały do zaszczytnego grona arcydzieł światowej kinematografii. Kolejni przedstawiciele "polskiej szkoły filmowej" wykuwali swoje spiżowe pomniki. W 1971, na uboczu wielkiego kina, Julian Antonisz stworzył niepozorną, zaledwie ośmiominutową animację. Do jej wykonania użył rozmaitych technik non-camera, które pomysłowo rozwinął, tworząc unikatowe efekty wizualne.
Na początku można odnieść wrażenie, że obcujemy z efektem przedszkolnych zajęć z rysunku. Wykonane bezpośrednio na taśmie filmowej, proste, celowo niedoskonałe postacie i tła, znakomicie pasują do równie niedoskonałej narracji. Autor zaangażował dziewięćdziesięcioletnią pensjonariuszkę krakowskiego domu starców, która z trudem odczytuje treść dziwacznego manifestu. Ta krótka surrealistyczna opowiastka okazuje się mieć bardzo konkretny przekaz, ukrywający się jednak pod wyrafinowaną formą. Mamy tu do czynienia z pomysłową grą kontrastami. Prymitywne obrazki przeplatają się ze skomplikowanymi schematami elektrycznymi. Nieporadnie budowane zdania wypełnione są wyrafinowanymi neologizmami imitującymi terminy naukowe. Wreszcie, odczytywana z kresowym akcentem, na pozór bezładna wypowiedź zyskuje wymiar filozoficzno-socjologicznego wywodu. Staje się przestrogą, głosem w obronie przyrody i pochwałą jej doskonałości. Okazuje się, że dziecięca logika jest w tej kwestii zupełnie wystarczająca. Dodatkowym atutem jest stworzony przez autora motyw muzyczny. To prawdziwa perełka, która dodaje obrazowi lekkości i wypełnia go bajkowym klimatem.
W "Jak działa jamniczek" forma i treść dopełniają się wzajemnie, tworząc rzadko spotykane, idealne połączenie. Obraz powinni docenić wszyscy, którzy lubią nietypowe zestawienia, nieco abstrakcyjne myślenie i twórców, którzy sami sobie są sterem, żeglarzem i okrętem. Jeśli chcecie się dowiedzieć, jak działa jamniczek, a zapewniam, że jest to niezwykle złożony problem, to jest to dla Was odpowiednia produkcja.
Na początku można odnieść wrażenie, że obcujemy z efektem przedszkolnych zajęć z rysunku. Wykonane bezpośrednio na taśmie filmowej, proste, celowo niedoskonałe postacie i tła, znakomicie pasują do równie niedoskonałej narracji. Autor zaangażował dziewięćdziesięcioletnią pensjonariuszkę krakowskiego domu starców, która z trudem odczytuje treść dziwacznego manifestu. Ta krótka surrealistyczna opowiastka okazuje się mieć bardzo konkretny przekaz, ukrywający się jednak pod wyrafinowaną formą. Mamy tu do czynienia z pomysłową grą kontrastami. Prymitywne obrazki przeplatają się ze skomplikowanymi schematami elektrycznymi. Nieporadnie budowane zdania wypełnione są wyrafinowanymi neologizmami imitującymi terminy naukowe. Wreszcie, odczytywana z kresowym akcentem, na pozór bezładna wypowiedź zyskuje wymiar filozoficzno-socjologicznego wywodu. Staje się przestrogą, głosem w obronie przyrody i pochwałą jej doskonałości. Okazuje się, że dziecięca logika jest w tej kwestii zupełnie wystarczająca. Dodatkowym atutem jest stworzony przez autora motyw muzyczny. To prawdziwa perełka, która dodaje obrazowi lekkości i wypełnia go bajkowym klimatem.
W "Jak działa jamniczek" forma i treść dopełniają się wzajemnie, tworząc rzadko spotykane, idealne połączenie. Obraz powinni docenić wszyscy, którzy lubią nietypowe zestawienia, nieco abstrakcyjne myślenie i twórców, którzy sami sobie są sterem, żeglarzem i okrętem. Jeśli chcecie się dowiedzieć, jak działa jamniczek, a zapewniam, że jest to niezwykle złożony problem, to jest to dla Was odpowiednia produkcja.
Moja ocena:
10
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
