Recenzja filmu

Nienawistna ósemka (2015)

Po spektakularnym sukcesie zarówno artystycznym, jak i finansowym "Bękartów wojny" i "Django" w swoim kolejnym projekcie Quentin Tarantino postanowił powrócić do korzeni, zachowując niemalże klasyczną jedność miejsca czasu i akcji. Choć "Nienawistna ósemka"  gatunkowo jest zbliżona do poprzedniego obrazu reżysera, to kameralny styl przypomina bardziej kultowy debiut – "Wściekłe psy".

Dyliżans, wynajęty przez łowcę głów Johna Rutha (Kurt Russell), który eskortuje na szafot niebezpieczną Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh), podczas podróży do Red Rock natrafia na legendarnego majora Marquisa Warrena (Samuel L. Jackson). Z uwagi na zbliżającą się zamieć Ruth niechętnie zgadza się na wspólną podróż. Na kolejnym postoju do ich dyliżansu wsiada szeryf Chris Mannix (Walton Goggins). Z uwagi na panującą nawałnicę Ruth i jego kompani postanawiają przeczekać śnieżycę w pasmanterii Minnie. Ku ich zdziwieniu Minnie (Dana Gourrier) jest nieobecna, zamiast tego znajduje się tam kilku enigmatycznych podróżników. Wkrótce sprawy się komplikują...


"Nienawistna ósemka" to przede wszystkim doskonale napisany film. Każda z postaci jest interesująca i nietuzinkowa, ma jakąś ciekawą historię do opowiedzenia, a umieszczenie jeszcze tyle charyzmatycznych bohaterów w jednym pomieszczeniu sprawia, że dosłownie sypią się iskry! Sam twórca porównał swój film do... monster movie! Tylko że zamiast krwiożerczej bestii mamy śnieżną nawałnicę, która nie pozwala nikomu upuścić jedynego azylu. Konstrukcyjnie to klasyczny Tarantino. Powolne wprowadzenie i ekspozycja każdego z bohaterów. Następnie napięcie i nieporozumienia się zaogniają, potem znowu parę błyskotliwych dialogów i punkt kulminacyjny. Następnie zabawa z chronologią i ekscytujące zakończenie.

Równie ciekawie przedstawia się obsada. Reżyser odświeżył kilku swoich ulubionych aktorów (Michael Madsen, Tim Roth), to tego należy dodać nieśmiertelnego Bruce'a Derna, charyzmatycznego Kurta Russella i Samuela L. Jacksona w jeden z najlepszy ról w swoim jakże bogatej karierze. W tym męskim świecie prym wiedzie jednak Jennifer Jason Leigh. W obrazach Tarantino mieliśmy już sporo ciekawych bohaterek kobiecych, ale chyba żadna z nich nie jest tak interesująca, jak diaboliczna Daisy Domergue. Szkoda, że skończyło się tylko na nominacji do Oscara. A skoro mowa o nagrodach Amerykańskiej Akademii, to należy także pochwalić legendarnego kompozytora Ennio Morricone, który w końcu doczekał się pierwszej statuetki (nie licząc honorowego wyróżnienia). I trudno się dziwić, bo jego muzyka doskonale ilustruje wydarzenia na ekranie.


Tarantino w swoim filmie jawnie odnosi się do twórczości Agathy Christie. Mistrzyni literackich kryminałów ma na koncie wiele świetnych tytułów, ale "Nienawistna ósemka" budzi skojarzenia przede wszystkim z "I nie było już nikogo", gdzie grupka nieznajomych zamknięta w jednym pomieszczeniu "zmniejsza się" w tajemniczych okolicznościach. Reżyser pokusił się nawet o scenę detektywistyczną, w której major Warren stara się rozwiązać pewne... parzenie kawy.

Choć western trwa ponad trzy godziny, to ogląda się go z lekkością, a Tarantino udowadnia, że od wielu lat utrzymuje się w olimpijskiej formie. Z perspektywy czasu "Nienawistna ósemka" to jeden z najbardziej niedocenionych dzieł mistrza, ale mam nadzieję, że jeszcze historia przywróci jej należyte miejsce w historii X muzy.