Recenzja filmu

Niesamowity Spider-Man 2 (2014)

Kolejna część przygód Spider-Mana nie różni się zbytnio od poprzednich. Znów jest szybko i efektownie, momentami także dość naiwnie. "Niesamowity Spider-Man 2" może nie jest niesamowity, ale na pewno zapewnia dobre oderwanie się od codzienności.

Marc Webb zgrabnie kontynuuje wątki z jedynki. Peter Parker dalej więc stara się rozwikłać tajemnicę swych rodziców i umawia się z Gwen Stacy. Przy tym na pełne ręce roboty tępiąc przestępczość na ulicach Nowego Jorku. Podczas jednej z akcji ratuje życie Maxowi Dillonowi. W następstwie ten staje się wręcz jego fanatykiem. W tym samym czasie do miasta wraca, dawny przyjaciel Petera, Harry Osborn. Stare i nowe przyjaźnie wkrótce przyniosą jednak więcej szkody niż pożytku...


Oceniając "Niesamowitego Spider-Mana 2" nie sposób uniknąć porównań z trylogią Sama Raimiego. Wizja Człowieka-Pająka według Marca Webba jest dużo luźniejsza. Peter Parker to wykonaniu Andrew Garfielda mający gadane luzak i żartowniś. Nawet gdy rozprawia się z przestępcami, trudno mu zachować poważny ton. Taka koncepcja wypada lepiej niż poważny, niezdarny i często płaczliwy Peter w wykonaniu Tobey'a Maguire'a. A do tego wszystkiego dodatkowego kolorytu dodaje jeszcze przypadłość Petera związana z ojcem jego wybranki. Gwen także bije swoją odpowiedniczkę znaną ze "Spider-Mana 3". I nie chodzi wcale o fakt, że u Raimiego była ona postacią mocno drugoplanową, wręcz marginalną, a tutaj gra pierwsze skrzypce. Emma Stone tworzy postać z krwi i kości, mająca do zaoferowania coś więcej niż tylko ładną buźkę. W wykonaniu Bryce Dallas Howard Gwen była po prostu pusta.

Tak się jednak ostatnio składa, że produkcje o superbohaterach ciągną zwłaszcza czarne charaktery. Trend ten rozpoczął na dobre "Mroczny rycerz", a najświeższym przykładem jest "Kapitan Ameryka: Zimowy Żołnierz". Nie inaczej jest w przypadku "Niesamowitego Spider-Mana 2". Tutaj show kradnie Jamie Foxx w roli Elektro. Choć motywy jego działań są dość proste (choć nie tak banalne, jak wskazywały na to zwiastuny), po prostu czuć jego gniew i nienawiść. Natomiast jego potęga w efekcie 3D i slow-motion robi naprawdę duże wrażenie. Szkoda tylko, że tak mało jest pojedynków ze Spider-Manem. Gdy jednak już dochodzi do potyczki, ogląda się ją z przyjemnością. W tym miejscu należy też wspomnieć o Zielonym Goblinie. Dane DeHaan już jako Harry Osborn sprawiał wrażenie maniaka. Pod tym względem przebił zarówno Willema Dafoe jak i Jamesa Franco. A przecież obaj w trylogii Raimiego nakryli czapką Maguire'a. Także kostium Goblina prezentuje się lepiej niż w pierwszym "Spider-Manie" skafander przywdziewany przez Dafoe.


Webb pokazuje, że ma pomysł na serię. Wszelkie rozwiązania fabularne, sceny sugerujące kolejnych wrogów pokazują, że Spider-Man będzie miał w przyszłości pełne odnóża roboty. Tego efektu nie psuje nawet dublowanie się niektórych antagonistów. Dodając do tego ścieżkę dźwiękową (zwłaszcza motyw przy pojawieniu się Elektro) i świetne efekty, otrzymujemy solidną superprodukcję. Niestety pomysłu nie mieli ludzie odpowiedzialni za dubbing. Polecam tylko wersję z napisami.

Ciekawym smaczkiem jest też scena po napisach. Osoby czekające na "X-Men: Przeszłość która nadejdzie" będą w siódmym niebie. Wcześniej jednak Spider-Man, jak sam przyznaje, przeżyje piekło. I bardzo dobrze. Oby nie ostatnie w jego karierze.