Recenzja filmu
Niebo szare jak rzeczywistość bez wolności
Tegoroczny Festiwal upływa pod hasłem wojny i to w różnych kontekstach, obrazach. W ten temat dobrze wpisuje się film "Pod szarym niebem" Mary Tamkovich inspirowany historią białoruskich dziennikarzy Biełsatu Igora Iljasha i Katsiaryny Andreyvej.
Antyreżimowa dziennikarka Lena za relacjonowanie brutalnego tłumienia protestów z 2020 zostaje skazana łącznie na 8 lat pozbawienia wolności. Mąż próbuje nakłonić ją do wykorzystania "szansy" dawanej przez obóz Łukaszenki. Ścierają się dwie postawy, pragmatyczna powiązana z bezpieczeństwem, oraz ta dla której wyznawane wartości są ponad własne dobro.
Walka z dyktaturą o wolność i niepodległość jest okupiona cierpieniem wielu osób. Prześladowania, propozycje nie do odrzucenia, tortury – taki obraz Białorusi widzimy. Trudne życiowe wybory – przyjechać do Warszawy i zacząć życie na nowo czy zostać w Mińsku i walczyć i liczyć się z wizją więzienia?
Tytuł idealnie oddaje nastrój i obraz filmu. Wszelkie odcienie szarości, beznadziejności i bezradności w walce z systemem, ale mimo tego wszystkiego w środku tli płomień nadziei na lepszą przyszłość. Nie ma tutaj żadnych dekoracyjnych dodatków. Można mieć wrażenie oglądania dokumentu. I właśnie ten chłodny, szary obraz uświadamia, że wolność nie jest dana raz na zawsze, o niej należy mówić, bronić ją.
Przez cały seans myślałem, kiedy ten stan rzeczy się skończy? Przecież to jest niemożliwe, by taki zamordyzm panował w XXI wieku i to w dwóch państwach bezpośrednio graniczących z Polską. Z Warszawy do Mińska jest 7 godzin jazdy autem, a obecnie jesteśmy jakby na dwóch różnych planetach. To też dobry film dla nas Polaków, żebyśmy nie zapomnieli, jak wygląda brak wolności.
Antyreżimowa dziennikarka Lena za relacjonowanie brutalnego tłumienia protestów z 2020 zostaje skazana łącznie na 8 lat pozbawienia wolności. Mąż próbuje nakłonić ją do wykorzystania "szansy" dawanej przez obóz Łukaszenki. Ścierają się dwie postawy, pragmatyczna powiązana z bezpieczeństwem, oraz ta dla której wyznawane wartości są ponad własne dobro.
Walka z dyktaturą o wolność i niepodległość jest okupiona cierpieniem wielu osób. Prześladowania, propozycje nie do odrzucenia, tortury – taki obraz Białorusi widzimy. Trudne życiowe wybory – przyjechać do Warszawy i zacząć życie na nowo czy zostać w Mińsku i walczyć i liczyć się z wizją więzienia?
Tytuł idealnie oddaje nastrój i obraz filmu. Wszelkie odcienie szarości, beznadziejności i bezradności w walce z systemem, ale mimo tego wszystkiego w środku tli płomień nadziei na lepszą przyszłość. Nie ma tutaj żadnych dekoracyjnych dodatków. Można mieć wrażenie oglądania dokumentu. I właśnie ten chłodny, szary obraz uświadamia, że wolność nie jest dana raz na zawsze, o niej należy mówić, bronić ją.
Przez cały seans myślałem, kiedy ten stan rzeczy się skończy? Przecież to jest niemożliwe, by taki zamordyzm panował w XXI wieku i to w dwóch państwach bezpośrednio graniczących z Polską. Z Warszawy do Mińska jest 7 godzin jazdy autem, a obecnie jesteśmy jakby na dwóch różnych planetach. To też dobry film dla nas Polaków, żebyśmy nie zapomnieli, jak wygląda brak wolności.
Moja ocena:
7
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Pod szarym niebem (2024)
Musimy pamiętaćNiewiele było momentów prawdziwych wzruszeń filmowych w trakcie seansów, które zapisałyby się w mojej... czytaj więcej
