Recenzja filmu
Horror, który nie daje spać nawet po napisach końcowych
Po "Barbarzyńcach" Zach Cregger stał się jednym z najciekawszych nazwisk współczesnego horroru. Zrobił film niewielkim kosztem, ale z rozmachem artystycznym i odwagą narracyjną, jakiej brakowało w hollywoodzkim mainstreamie. Kiedy ogłoszono, że pracuje nad kolejnym projektem - "Zniknięcia" - napięcie wśród fanów i krytyków sięgnęło zenitu.
Zapowiedzi sugerowały film epicki, wielowątkowy, a przy tym skrajnie przerażający. Sam Cregger mówił, że "Zniknięcia" to horror, który zamiast prostych straszaków będzie bazował na strukturze narracyjnej przypominającej układankę i na społecznej diagnozie. Po seansie mogę powiedzieć jedno: Cregger nie zrobił drugiego "Barbarian". Zrobił coś dużo bardziej ryzykownego.
Historia rozgrywa się w Maybrook, na pierwszy rzut oka idyllicznym, sennym amerykańskim miasteczku, gdzie życie toczy się powoli, a mieszkańcy dobrze się znają. Ta pozorna normalność zostaje brutalnie zburzona w noc, kiedy siedemnaścioro nastolatków wychodzi ze swoich domów dokładnie o 2:17 nad ranem i znika bez śladu.
Jeden z uczniów zostaje - i to jego obecność sprawia, że cała społeczność zaczyna rozpadać się na kawałki. Czy był winny? Czy coś widział? Dlaczego właśnie on został?
Fajne jest to, że film nie opowiada tej historii w linii prostej. Mamy kilka rozdziałów, każdy z perspektywy innej osoby. Nauczycielka, ojciec jednego z dzieci, policjant, bezdomny, jakaś dziwna ciotka… Każdy z nich dokłada cegiełkę do tej układanki, ale tak naprawdę im więcej wiemy, tym mniej rozumiemy. I to właśnie robi największe wrażenie - czujesz się jak we śnie, gdzie niby wszystko ma sens, a jednak nic się nie składa.
Taka struktura sprawia, że widz stopniowo składa fabułę w całość, ale nigdy nie otrzymuje wszystkich odpowiedzi. Film działa jak koszmar senny - pozostawia poczucie niepewności i braku kontroli.
Ten film to nie jest typowy horror z potworami i jumpscare’ami. Tu straszy atmosfera. To, że zwykłe miejsca - szkoła, sklep, ulica - nagle stają się obce i złowrogie. Cregger ma mega talent do tego, żeby pokazać, że zło nie musi wyglądać jak demon z zębami - wystarczy, że spojrzysz na sąsiada i nie wiesz, co kryje się za jego uśmiechem.
Jest sporo dziwnych scen, balansujących na granicy groteski i czarnego humoru. Momentami nie wiesz, czy się śmiać, czy zakrywać oczy. I to mi się podobało - bo ten film cały czas cię rozbraja.
Nie ukrywam, że początek trochę mnie wymęczył. Film jest wolny, momentami wręcz ociężały. Ale to działa na korzyść klimatu - im dalej, tym bardziej się wciągasz i zaczynasz czuć, że coś cię gniecie w żołądku.
Dla mnie "Zniknięcia" to mocny film, ale trudny. To nie jest coś, co puścisz znajomym na imprezie, żeby się postraszyć i pośmiać. To raczej kino, które wchodzi pod skórę i zostaje z tobą długo po seansie. Nie wszystko mi się podobało, ale całość robi ogromne wrażenie. Cregger udowodnił, że potrafi kręcić horrory, które są czymś więcej niż straszeniem widza.
Zapowiedzi sugerowały film epicki, wielowątkowy, a przy tym skrajnie przerażający. Sam Cregger mówił, że "Zniknięcia" to horror, który zamiast prostych straszaków będzie bazował na strukturze narracyjnej przypominającej układankę i na społecznej diagnozie. Po seansie mogę powiedzieć jedno: Cregger nie zrobił drugiego "Barbarian". Zrobił coś dużo bardziej ryzykownego.
Historia rozgrywa się w Maybrook, na pierwszy rzut oka idyllicznym, sennym amerykańskim miasteczku, gdzie życie toczy się powoli, a mieszkańcy dobrze się znają. Ta pozorna normalność zostaje brutalnie zburzona w noc, kiedy siedemnaścioro nastolatków wychodzi ze swoich domów dokładnie o 2:17 nad ranem i znika bez śladu.
Jeden z uczniów zostaje - i to jego obecność sprawia, że cała społeczność zaczyna rozpadać się na kawałki. Czy był winny? Czy coś widział? Dlaczego właśnie on został?
Fajne jest to, że film nie opowiada tej historii w linii prostej. Mamy kilka rozdziałów, każdy z perspektywy innej osoby. Nauczycielka, ojciec jednego z dzieci, policjant, bezdomny, jakaś dziwna ciotka… Każdy z nich dokłada cegiełkę do tej układanki, ale tak naprawdę im więcej wiemy, tym mniej rozumiemy. I to właśnie robi największe wrażenie - czujesz się jak we śnie, gdzie niby wszystko ma sens, a jednak nic się nie składa.
Taka struktura sprawia, że widz stopniowo składa fabułę w całość, ale nigdy nie otrzymuje wszystkich odpowiedzi. Film działa jak koszmar senny - pozostawia poczucie niepewności i braku kontroli.
Ten film to nie jest typowy horror z potworami i jumpscare’ami. Tu straszy atmosfera. To, że zwykłe miejsca - szkoła, sklep, ulica - nagle stają się obce i złowrogie. Cregger ma mega talent do tego, żeby pokazać, że zło nie musi wyglądać jak demon z zębami - wystarczy, że spojrzysz na sąsiada i nie wiesz, co kryje się za jego uśmiechem.
Jest sporo dziwnych scen, balansujących na granicy groteski i czarnego humoru. Momentami nie wiesz, czy się śmiać, czy zakrywać oczy. I to mi się podobało - bo ten film cały czas cię rozbraja.
Nie ukrywam, że początek trochę mnie wymęczył. Film jest wolny, momentami wręcz ociężały. Ale to działa na korzyść klimatu - im dalej, tym bardziej się wciągasz i zaczynasz czuć, że coś cię gniecie w żołądku.
Dla mnie "Zniknięcia" to mocny film, ale trudny. To nie jest coś, co puścisz znajomym na imprezie, żeby się postraszyć i pośmiać. To raczej kino, które wchodzi pod skórę i zostaje z tobą długo po seansie. Nie wszystko mi się podobało, ale całość robi ogromne wrażenie. Cregger udowodnił, że potrafi kręcić horrory, które są czymś więcej niż straszeniem widza.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Zniknięcia (2025)
Wieczorami chłopcy wychodzą na ulicęNa wstępie od razu zaznaczę, że nie będę opowiadał fabuły owego filmu, gdyż nie chcę wam spoilerować, po... czytaj więcej
8
