Prawda o niepełnosprawności, tu tytułowym chłopcu i autyzmie, nie jest tylko jedna. Każde dziecko może mieć czegoś więcej, czegoś mniej w tych klinicznych objawach. Śubuk nie mówił. To nie znaczy, że 100 proc. innych dzieci będzie też bez komunikacji werbalnej.

Śubuk również został w moim sercu. Jednak ten serial też ma ogromny ładunek historii PRAWDZIWYCH. Scenariusz był pisany m.in. przez mamę dziecka z niepełnosprawnością, która zna środowiska OzN, zna historie. Poza tym Śubukowa historia ma w sobie te niesamowitość, bo pokazuje pierwszego chłopca w Polsce z takim schorzeniem z maturą. Tutaj mamy też ogrom autentyczności, zmagań rodziców, tego że ktoś daje radę, a ktoś zupełnie nie i wycofuje się z roli rodzica (mama Helenki), nic nie jest tu biało-czarne. Choroba nie wybiera, demokratycznie pojawia się w środowiskach bogatszych i biedniejszych. Mamy tu drogę mamy, która za nic nie chce się pogodzić i przyjąć diagnozy syna, mamy np. Ulkę, która już przyjęła to i potrafi wspierać, na swój własny Ulkowy sposób, to grono rodziców. Mamy jakiś rodzinny wstyd - matka Jerzego, masa charakterów i postaw, prawdziwych, ludzkich.