Bardzo podoba mi się ta bajka pod względem wizualnym. Bardzo przyjazna dla małych dzieci ze względu na stonowane kolory i stosunkowo wolne tempo przejścia scen.
Podoba mi się też to że twórcy łamią stereotyp matki jako głównej opiekunki dziecka. Bajka pokazuje że tatuś wcale nie musi być biernym opiekunem. Może być nawet jedynym opiekunem i jest ok. Szkoda tylko że każdy odcinek pozbawiony jest morału. Wszystkie odcinki skupiają się na tym że najlepiej jest być blisko i przytulenie jest lekiem na wszystko. Wszystko spoko ale powinno to być wzbogacone czymś jeszcze.
Podczas oglądania odcinków połowa emocji jaka mi towarzyszyła to przykrość za małego misia. Szczególnie gdy tatuś zjadał większość łakoci a synek musiał się obejść niejednokrotnie smakiem.
Najbardziej mi przykro było przy oglądaniu odcinka gdy mały miś szukał dla siebie zajęcia. Próbował budować budowle jak bóbr czy próbował grać na jakimś instrumencie a tatuś zamiast go wspierać mówił "ale misie nie grają albo nie budują" co było jasnym przekazem że ty tego nie umiesz i się tego nie nauczysz. To dosłownie mnie załamało. :(