Jest to intrygująca produkcja, klimatem przypominająca Lost i Dark. Od samego początku serial wciąga swoją fabułą, ale jest w nim wiele irytujących momentów

1. W pierwszych sezonach potwory odgrywały kluczową rolę, a ich obecność powodowała strach i nadawała mroku całemu serialowi. Były zagadką, którą bohaterowie chcieli rozwikłać, ale w późniejszych odcinkach ich znaczenie zminimalizowało się praktycznie do zera

2. Jednym z ciekawszych wątków są potwory - pierwsze sezony ustanowiły pewne reguły ich funkcjonowania, np. to, ze nie potrafią biegać, a w jednym z końcowych odcinków trzeciego sezonu jesteśmy świadkami sceny, w której jeden z potworów biegnie w kierunku Mirandy. Dlaczego tak się stało?

3. Trzeci sezon, w porównaniu do pierwszego i drugiego wydaje się monotematyczny. Zamiast odpowiedzi serwuje nam ciągłe odgrzewanie problemów z poprzednich sezonów i nie wnosi nic nowego do fabuły

4. Miałam wrażenie, że większość relacji pomiędzy bohaterami bywały sztuczne. Związek Tabithy i Jima wydawał się całkowicie pozbawiony emocji. Niby są małżeństwem, a trudno było mi uwierzyć w jakąkolwiek więź między nimi. Podobnie relacja lekarki i Kenniego, która początkowo ciekawie się zapowiadała i oczekiwałam na jakieś poważniejsze kroki, a gdy do miasteczka przybyła Mari, nagle wszystko się rozpłynęło. Z resztą relacja lekarki i Mari, również z czasem dosłownie przestała istnieć

5. W pierwszym sezonie, ten drugi pasażer, który wjechał w kamper wydawał się być bardzo interesującą postacią, ale później stał się tylko nic nieznaczącym wątkiem. Szkoda, bo jego ironiczne komentarze nadawały humoru fabule. W trzecim sezonie odbierałam go jako zupełnie inną postać niż wcześniej

Mimo to, serial wciąż mnie fascynuje i czwarty sezon zapowiada się obiecująco, o ile twórcy przywrócą dynamikę z pierwszych sezonów