To uczucie, gdy po serialu kładziesz się spać i boisz się zasnąć, a jak zaśniesz, to masz koszmary. Wyobraźnia działa i wymyśla różne schematy tego uniwersum. Takie elementy jak latarnia, przerażające lochy, drzewa teleportujące, tylko wzmagają te uczucia. Na minus nielogiczność działań ludzi. Mianowicie niezrozumiałe jest dla mnie odkrycie czegoś ważnego, jakiegoś sekretu i nie podzielenie się tym z całą społecznością, tylko jakieś pokątne próby poinformowania innej osoby. Przykładowo babka odkrywa potwory śpiące w jaskini, co myślę że jest ważne dla innych. Oczywiście dopiero po kilku odcinkach o tym informuje dwie osoby, w tym męża, który nie wierzy w nic. Najstarszy stażem mieszkaniec uważany za idiotę - również nikt mu nie wierzy w nic, prócz paru osób, którym i tak ciężko cokolwiek jest od niego wyciągnąć. Nowe postacie pojawiające się w tym miejscu jakoś szybko przechodzą do porządku dziennego z tym, że z tego miejsca nie można odejść. Ale to są szczegóły. Trochę denerwują, lecz nie przeszkadzają aż nadto w pracy wyobraźni.