Serial przeciętny, z zadziwiająco schematycznymi postaciami wplecionymi w dziwaczne, momentami nonsensowne intrygi, pozbawione grama wiarygodności. Jak to w polskich filmach, aktorzy nie mówią do siebie, tylko krzyczą, sapią albo warczą.
Fabularnie serial kręci się wokół własnego ogona. Bohaterowie zachowują się irracjonalnie, próbując sobie szkodzić przy każdej okazji.
Jakiś świadek albo ofiara jest pytana o rzeczy podstawowe, dzięki odpowiedziom można by ująć sprawców, tymczasem ofiara woli zginąć nie wskazując sprawców i pozwalając im zabijać kolejne ofiary. Bez jakiejkolwiek sensownej motywacji, poza gadaniem o strachu.
Rebrow ma fochy niczym piętnastolatka, w związku z tym robi problemy z niczego. Kłóci się o nic ze swoim komendantem, który mu ratował skórę, po czym ignoruje telefony od niego, by dowiedzieć się, że po tych telefonach komendant zniknął a następnie został zabity.
Wszystko opiera się na pewnych schematach, które odzierają całą tę historię z realizmu. Również sposób konstruowania postaci jest aż do bólu schematyczny, mamy do czynienia z szablonami wyciętymi z kartonu, a nie z żywymi postaciami, reagującymi naturalnie.

Plusem jest strona realizacyjna i to ogromnym plusem, bo jak na polski serial mamy do czynienia z naprawdę bardzo wysokim poziomem. Osobiście nie widziałem polskiego serialu zrealizowanego sprawniej, co nie znaczy, że takie nie istnieją, ale jakoś nie jestem fanem polskich seriali.
Również montaż jest świetny, dzięki temu budowanie pewnej dramaturgii nie wychodzi najgorzej, mimo oczywistej mierności scenariusza.

Zagraniczne recenzje są dość życzliwe, bo z zagranicznej perspektywy wydaje się, że to jakiś obraz polskiego pogranicza. Jednak zauważa się tam inspirację skandynawskimi kryminałami, stylistyką i klimatem, przy czym skandynawskie seriale kryminalne ceni się jednak zdecydowanie wyżej. Nie są takie schematyczne, postacie też są konstruowane bardziej przenikliwie psychologicznie i nie jest to wszystko takie banalne.