Ostatnio czytałem porównanie "Lost" do "24 godziny" - obywa są budowane na "paranoi", czyli każdy ma jakąś tajemnicę, którą chcemy poznać aby zrozumieć. Sami szukamy zagadek i odpowiedzi, zbliżamy się do bohaterów jak i do samego serialu. Dalej: ciężko wyróżnić głównego bohatera, obsada jest bardzo liczna - każdy może wybrać ulubioną postać i może być pewien, że jakiś odcinek będzie tylko o niej (np. od początku "upatrzyłem" sobie "łysego" - Locke'a - i odcinek #4 mnie po prostu rozsmarował po ścianie), a że wszyscy grają tam w jednej drużynie - automatycznie akceptujemy innych, bo sieć powiązań jest bardzo gęsta. Wspomniałbym jeszcze o bardzo wiarygodnej iluzji - czasem miałem uczucie, że jestem razem z rozbitkami na wyspie, że też nie mam pojęcia co teraz zrobić itd. Po prostu się wczułem.

Jest jeszcze doza fantastyki, aby przyciągnąć miłośników tego typu fabuły, ale nie na tyle wyraźna, aby odstraszyć resztę. No i ciągle obecna zagadka i pytania, co do których po kawałku zdradzane są odpowiedzi :)